Uzak

Uzak… Çok uzak gitmek istediğim yerler, ve görmek istediğim sevdiklerim. İçimde başlayıp başlayıp yarım bıraktığım tamamlanmayan hayatları ve o hayatların içinde barındırdığı ne varsa her şeyi atmak isteği çırpınıyor beynimde ve içerimde bazen delice.
İçimde üst üste birikmiş hayatlar bende sadece açlık yapmıyor, aksine bünyeme ağır geleceğini biliyorum, ama atamıyorum yine de. Öylece bana bahşedilen “Her gün bir armağan” felsefesiyle su gibi akıp giden günlerle inatlaşıyorum, her pahasına doymadan yemek yemeye devam ediyorum. Çöpe atar gibi, uzakların hasretiyle yanıp tutuşurken bir tek. Otobüs terminallerinin ve az doldurulmuş valizlerin yıllarca bende aynı sarsıntıyı yaratacağı gerçeği canımı acıtıyor zaman zaman.
Sonra korkuyorum, ruhuma yapışmış gitme arzularımın önünü hiçbir zaman alamamaktan. Kendime dönüp yeniden, yarım kalmış hayatlarıma karşı kazandığım zaferleri kutluyorum tek başıma, dilini bilmediğim şarkıların hoş müzikleri eşliğinde kadehimi yudumlarken. Ve bazen deli bir kalabalığa giriyorum, bir star için toplanmış olan.
Yarım kalmış hayatlarımın yanına iliştiriyorum nazar boncuğu gibi, bağıra bağıra söylerken şarkıları, şarkılarımı... Gökyüzü kadar uzak gitmek istediğim yerler, dokunmak istediğim sevgiler. Dolu dolu sevgiler ister ya bazen insan. Hasret dolu kucaklara delice koşup toslamak sonunda. Yağmur inse sakince bu ılık gökyüzünden şimdi, ıslansam serseriliğime dost bir edayla, ve yaktığım sigarayı da söndürünce yağmur, küfretsem doya doya hayata…