Uzakmış da ne olmuş?

Uzaklar ne kadar uzak olabilir ki yürekten sevdiğimiz biriyse giden? Her ne kadar dert etsek, üzülsek, ağlasak, sızlasak da giden yola düşer çoktan.

Arkasından bir bardak su dökeriz adet yerini bulur. Gözde yaş, kalpte sızı kalır geriye. Ve giden köşeyi dönene dek arkasına bakıp el sallar teselli etmek istercesine.

Sonra hava soğur birden, üşürsün. Giden gözden kayboluncaya, iyice küçülünceye dek gözlerini kırpmazsın. Bir an için ne kadar fazla görsem o kadar iyi der yüreğin.

Sonra birde pencereden içeri girip, onsuz eve bakmak vardır. O daha bir dokunur insana. İçtiği sigaranın izmariti duruyordur küllükte. Ve çay içtiği bardak sıcaktır hala.

O ise yeni umutlara yol almıştır koşar adımlarla.

Anlarsın ki, herkesin kendi doğrularıyla yaşadığı bir hayatı vardır. Durduramazsın, engel olamazsın. Herkes kendi yarattığı doğrularda bulur gerçekliğini. Ve hayat öyle bir er meydanıdır ki, mücadeleyi elden bırakanı sevmez.

Daima koşuşturmalara gebedir geceler. Sabah olur ve maraton başlar.

Sahi başka şehirlerin sabahlarında da kuşlar öter mi böyle? Sokak satıcıları var mıdır oralarda da? Ve onun bulunduğu evin balkonundan görünüyor mudur minareler?

Giden ardında bir şair bırakır. Kalan söyleyemediği, anlatamadığı her şeyle içinde büyük bir sevgi yaşatır.

Yazdıkça yazar, anlatamadığı ne varsa içini döker kağıtlara.

Ve her gidiş sahnesi bir başka hikaye olur içinde. Hepsi dün gibi gözünün önünde.

Uzakmış da ne olmuş diyemez bir türlü işte.