Üzülme Sevgilim!

Üzülme sevgilim

Senden sonra harabe olan yüreğime yanma

Sen anlamazsın acı vermeden yas tutmayı

Sen anlamazsın severken incitmemeyi,

Giderken yakmamayı…

Ağladığımı görüp canını sıkma, mühimdir

Ne adamlar tanıdım beni çok üzmüştüler

Gözlerinin önünde durmamı isteyip terk ettiler

Başkası olmanı dileyerek açmışken kollarımı

Onlara dönüştün bıraktım sende sonrasını

Üzülme sevgilim

Ben seni kimseyle kıyas etmedim

Kanayan yaralarıma inat sarmıştım seni

Üzerine değil, sağlam kalan başka yerlere de

Öyle yak canımı istedim senin de izin kalsın

Bu yürek aşkı unutursa kendinden utansın

Üzülme sevgilim

Gün vuslat vakti değildir

Her gecenin gündüzü her ayrılığın güzü

Her sevgilinin mutlu ettiği diğer yüzü

Her aşkın tatlı bir hüznü vardır.

Üzülme sevgilim

Ben senin içinde ağladım doyarak

Bilirim beceremezsin sen

Elin dolanır benim için bir şeyler yazmaya

Yüreğin susar gururundan

Aklın aklına getirmemek uğruna saldırır düşüncelerine

Ve belki yıkık düşlerine gömülen anılardan biri olurum

Bir gün.

Üzülme,

Ayrılıkta alışılmış bir ağıttır aşka

Ne kadar seversen o kadar acıtır içini

Sonra kanayan yarana basa basa gelir başka biri.

Ama ne olur sen üzülme,

Ben senin içinde yanarım halimize

Benim içinde.

AĞUSTOS MEVSİMİ ŞİİRLER

HANDAN KÜÇÜK