Uzun bir hazan mevsimiydi aşk...

Bir yağmur damlasına sığdırdık

Düş bahçelerinin yangınını 

Göçmen kuşların kanatlarına yükledik

Çoraklaşmış kelimelerin masalını

İlk yağmur düştü gözlerden

Sağanak sağanak yarılmış göklerden

Ve yıllar dökülüyordu yaprak yerine dallardan

Hazan sarısı zamanlarda

Sancılı bir titreyişti yarınlar

Gölgesinde ürperen yürek kuşu

Gagasında parçalanmış ağıtlar

Ben sen olmuştum sen de ben

Ben sensem sen de bensen

Neydi arayıp da bulamadığım

Ya da bunca ağlamaklığım

Hazan aynı hazan

Bir hazan, bir hazan daha

Her aşkın bir son/baharı varmış 

Hiç varolmamışçasına

Ya da gözlerinin ateşinde hep varmışcasına

Sisli bir sonbaharda kaybolmak da varmış.