Varlığın Ayrı, Yokluğun Ayrı

Kim ister yerinden yurdundan kopmak

Vermedi insanı, vermedi toprak?

Giden gelmez, gelen huzur vermezdi.

Hır-gürü gün seçer, bizi seçmezdi.

Evliyası eşkıyayı severdi.

Gücü yetenler zayıfı ezerdi.

Yüksekti dağlıktı, karşı tepeydi.

Güzel uzak, çirkini dipdibeydi.

Aldanmayın varlığa boldur her şey,

Aç düşünce köpek, neler kemirir.

Bollukta gelir gelenler peyderpey.

Kıtlık sefalet hükümet devirir.

Fukara insana insan mı denir?

Belki de öz kardeşin yüz çevirir.

Esnafı erkenden kepenk indirir.

Varlıkta beliren, yoğu ne bilir?

Varlığın ayrı, yokluğun apayrı!