Vazgeçemenin acısı

Ne çok özledim seni, kokunu, bana dokunuşunu... Unutmam gerekirken herşeyini, ta baştan yaşıyorum yeniden seni... Ne değişen şehir, nede değişen mevsimler unutturuyor senelere inat seni bana...

Bir dilek tutsam herşey aynı kalsa sen çıkıp gitmiş olsan dünyamdan... Mutlu olurmuyum sen olmasan bilmiyorum ama bir dilek tutup hiç bir şeyim kalmasada bir tek sen olsan mutlu olacağımı biliyorum. Canımı ne çok yakıyor herşey, en çok da kendim. Ne çok yaralandım sana inat , gidişine inat aklımdan, yüreğimden seni çıkaramadığım ve hayalleri dönüşü olmayan bir kahramanın üzerine kurduğum için. Ve bu hikayedeki asıl kahramanlar yerine olmayan birini bekleyerek. Zamanımı tükettiğim, çaresizliğe teslim olduğum , her yalanda kendimi, hikayemi çıkmaza sokduğum için en büyük suçlu benim aslında sen değil. Seni öyle yok etmeliydim ki günahlarım kadar yok sayabilmeliydim, acılarım için akıttığım gözyaşı kadar dönülmez olmalıydın yüreğime... İkimizin hikayesi toprağın o kadar altına gömülmeliydi ki kazımak istesemde gücüm yetmemeliydi seni gömdüğüm yerden çıkarmaya . Yapamadım, yapamıyorum da ne olacağını da bilmiyorum aslında... Bir şarkının sözleri takılıyor daha sonra bir tanesi daha dilime... Hepsinin sözleri sana çıkıyor...

Sende unuttum hayalleri , sende unuttum sevilmeyi bari sen unutma beni ,

Sende unuttum ümitleri , sende unuttum ben herşeyi bari sen unutma beni,