Ve ben yüreğime dönmüyorum artık

ve ben yüreğime dönmüyorum artık 

aynalardan kaçıyorum, yansımalardan 

uzaklardayım 

kendimden, ailemden, herkesden 

dağların ardında bir taşın ucunda oturuyorum. 

ayaklarımı denize sokuyorum 

aynı 10 yaşımdaki gibi 

dağların ardındaki sahilde koşuyorum 

yorulana dek nefesim kesilene dek 

bir çöp bulup kumsala yazıyorum yazılarımı artık 

bazen 2 çöp adam çiziyorum el ele ve bir ev, bir çiçek, bir güneş 

bu kadar basit değilmiydi aslında 

karmaşalara kaoslara boğdurulan denklem buydu aslında 

dalgalar gelip bir bir silip duruyor yazılanları çizilenleri 

ne üzülüyorum ne kızıyorum 

ve ben kendime dönmüyorum artık 

dağların ardında bir koyda yaşıyorum 

sol tarafıma dönüp bakıyorum koca bir dağ görüyorum 

koskoca bir dağ sanki kırgınlıkların toplamı 

sağ tarafımda ise deniz, engin deniz ayaklarımı ıslatıyor 

sanki gözyaşlarım sanki deniz, kafam karışıyor 

ve ben dönmüyorum artık. 

koca dağların ardında, denizin yanında 

uçurtma bile uçurmuyorum artık 

uçurupta ipini koparalı çok oldu umutlarımın 

sırtımı dağlara dayayıp ayaklarımı denize sokup gökyüzünü izliyorum şimdilerde 

ve ben yüreğime dönmüyorum artık