Ve Güneş Çiçekleri Asla

Sıcacık busesiyle

uyandırınca güneş vadiyi,

berrak bir sevinç belirir

çiçeklerin gözlerinde.

Oysa,

uzaklarda güneşin,

saçlarını

ağır ağır topladığı tepelerden

ağıtlar yükselir giden kızıl sevgiliye.

“Hiçbir çiçek güneşin sefasını sürmedi.”

Güneş,

sevmez sürekli ısıtmayı

aynı yeri.

Bu yüzden daima

yeni karanlıklar arar

ışıklı gözleri.

Ve gittiği her yerde

bir bayram havasında karşılarlar onu,

sevinçten tomurcuklarını

birer birer patlatan çiçekler.

Terkedilen kırlardaki filizlerse

çaresiz,

bir sonraki sabahı bekler.

“Hiçbir çiçek güneşin sefasını sürmedi.”

Güneş artık,

dağların ardına alçalmıştır.

Ağlayan çiçeklerse

hep geride kalmıştır.

“Hiçbir çiçek güneşin sefasını sürmedi.

Ve güneş çiçekleri asla üzgün görmedi.”