Ve hayat güzel yine de!

Uzun bir Pazar geçirdim bu hafta yine…

Hava sanki soğumak ve kasvetli olmak için bu günü özellikle bekliyor birkaç haftadır.

Okuduğum kitaplara gitti elim, henüz okumadıklarıma ise yine bir türlü başlamak istemedim.

Kulağımda öğleden itibaren açtığım şarkıyla koca bir günü bitirdim. Bir gün öncesinde radyoda dinlediğim, Noa’nın Life İs Beautiful isimli şarkısının melodisi sardı sanki bütün şehri.

Görmek istemediğim hiçbir şeyi  görmedim. Duymak istemediklerime kulak tıkadım bugün.

Hatta bol bol tembellik ettim.

Aynada kendime ayıracak zamanım olmasına rağmen kendimle bile vakit geçirmedim.

Ruhum özgürleşti, sanki o benden çok ayrı bir yerdeydi ve ben onu yeni keşfettim.

Öfkemden, incir çekirdeği sinirlerimden, beynimi kurcalayan neden ve niçin lerimden fazlasıyla uzak bir günün içindeydim.

Daha az düşündüm gelecek zamanları. Daha çok meşgul oldum şimdinin sevinçleriyle.

“And life is beautiful that way” (Ve hayat güzel bu şekilde) diyordu ya şarkı da hani, sanki beynim bu söze kenetlendi.

Hayat güzeldi bu şekilde! Bende bugün olduğu gibi kabullendim.

Anladım ki, değiştiremeyeceğim her şey boşa mücadeleydi ve beni sadece yıpratan didinmelerdi.

Ne kendimi ifade etmek için çabalamaya, ne de başkasını kırmamak için kırılmaya tahammülüm var artık.

Sanırım bunu öğrendiğim andan itibaren kabullenip, hayata geçirdim.

Belki de bunun hafifliğindeyim.

İçim baharı bekliyor şimdi…

Etrafı yeniden saracak o mis gibi çim kokusunu, yaz akşamlarındaki ılık esintiyi, sıcaktan kavrulmuş kumları, sokağın efendisiymiş gibi güneşe doğru uzanan kedileri, balkon pervazlarında ötüşen kuşları, harıl harıl çalışan arıları…

Hepsini çok özledim.

Ve hayat güzel bu şekilde! Bu şekliyle benimsedim.

Ne bir gün sonrasında, ne bir gün öncesinde; sadece “şimdi”de sakinlendim!