Ve

Ve kelimeler de susar bir gün.
Öyle yavaş yavaş da değil hem ,
Apansız ve sinsice...
Susan her kelime içinde bir cesettir aslında.
Ölen kelimeler değil, hissettiklerindir…

Ve bir gün ölür dillendiremediğin her his.
İçin leş gibi ceset kokar.
Nefes alamazsın kendinle bir başına kaldığın anlarda…
İçinde çırılçıplak yatan ölülerin katilini sorgulamaya başlarsın.
Bu sorgulamada bütün sokaklar çıkmazdır,
Sorduğun bütün sorularsa cevapsız...
Kimseyi suçlayamazsın,
Kendini kendine hiç acımadan yargıladığın gecelerde…

Ve bir gün kendine yabancı, benine gaddar olursun.
Baktığın aynalarda…
Gözlerinin içinde göremezsin sana bakan bir çift göz.
Çirkinleşiverirsin o anda.
O çok sevdiğin saçların bile
Güzel görünmez gözlerine…
Ellerin buz kesilmiştir içindeki ölüler misali,
Bedenin onlarca ölüyü taşıyan bir ceset torbası olmuştur,
Bu sevgisizlik saatlerinde…
En çok bu saatlerde özlersin sevdiğini…
Bilirsin gözlerin onlara bakan bir çift gözle anlamlı,
Saçların onları okşayan eller varsa güzel,
Ellerin başka bir avuç içinde ısınabilir ancak…

Ve bir gün anlarsın, kendi kendine yetemez insan.
Bu yüzden var olmuştur aşk.
Her seferinde ona sığınırsın.
Alev alev yanarsın ,
İçindeki cesetler de yanar kül olur.
O küllerden yeni bir insan yaparsın kendine.
Oysa en ufak bir rüzgarda küller yeniden savrulur…