Veda

Aslı Güngör’den belki de harika denilebilecek bir şarkı, son öpücük. Hiç böyle şarkılar dinleyebilen bir insan olamadım ben. Ama bir arkadaşım var ki, söylediğini yapmadığım olmadı hiç. ''Buse gir şu şarkıyı dinle. Bir konuşalım seninle…'' Klip harika. Gerçekten harika.

Kısa film tadında olmuş. Arkadaşımın konuşacağı konuyla yazacaklarımın hiçbir alakası yok. Beni sözler vurdu çünkü. ‘Bu sana veda ederken son bakış son gülücük…’ Burada durdum bir, durdum ve düşündüm; veda… Gerçek anlamında neydi ki veda? Birkaç hafta önce çok takılmıştım buna. Veda sadece sevilen insanlarla mı yapılır?! Epey kurcalamıştı aklımı ve bu şarkıdan sonra zihnimin derinliklerinden çıkıp geldi yine ön köşelere oturdu resmen, izlemeye koyuldu bilinçaltı piyesimi. Açtım sözlüğü. Veda: İki kişi ayrılırken birbirlerine esenlik dileme. Tanrıya emanet etme. Mecaz olarak, sevilen bir şeyden ayrılma. Sevilen diyor…

X ile yaptığımız konuşmada, gereksiz insanlarla vedalaşmaktan daha bir şey yok, demiştim.O, şiddetle karşı çıkmıştı buna. Veda sevilen insanlarla yapılır, gereksiz insanlarla vedalaşmazsın, silersin demişti.

Gerçekten sadece sevilen insanlarla mı yapılır veda bu veda? Hayatımıza soktuğumuz o gereksizler de bir zamanlar onlarla değer verdiğimiz için girmiyorlar mı hayatımıza? Demek ki var bir yaşanmışlık. Ama zaman içinde kaybediyor tüm değerini. Varsa kendini gitgide değersizleştiren birisi, iyice değersizleşmeden vedalaşmak değil mi asıl doğrusu?