Vicdana ihtiyacımız var!

Yağmur yağdığında başımızda şemsiye tutarız ıslanmamak için...

Ve şemsiye altında yürüdüğümüz oranda ıslanmaya karşı güvende hissederiz kendimizi.

Öyle odaklarınız ki o an ki halimize, bizim dışımızdaki şemsiyesizlerin ıslandığı aklımızın ucundan bile geçmez...

Islananların gözü de hep şemsiyelilerdedir. onlar da diğerleri gibi başlarına şemsiye tutmayı ve ıslanmamayı isterler.

Ama nasip olmaz herkese şemsiye ve ıslanmamak.

Buna rağmen;

Bizim ülkemizde şemsiyeler hep bir yerlere tutulur.

Ve her yer şemsiyeliymiş gibi yansıtılır bize.

Bizim ülkemizde objektifler, flâşlar hep bir yöne çevrilir....

Pencerenin rengi pembedir. Ama pembe, camın gerçek rengi değildir. Pembeleştirilmiştir pencere... Durum ne olursa olsun, o pencereden bakmamız istenir ısrarla...

Var olan gerçeklere rağmen, her şeyi tozpembe gösterme telâşının kendilerince birçok nedeni vardır.

Ama bizim hiçbir şey göründüğü gibi değildir! demek için; ne nedenimiz ne de hakkımız vardır.

Çağdaş toplumlarda basın birinci güçtür. Kurallar demokratik temeller üzerine oturtulmuştur. Objektif bir terazisi vardır onların.

Onlarda ne "onure etme" ne de "vurma" kavramları "etik" değildir.

Genel olarak hakim değilse de bu durum, ağırlık bu şekildedir. Çatlaklar vardır sadece...

Bizim ülkemizde ise basın; tekelcilik ve rant temeline dayanır. Her kesin, her kesimin ayrı bir tekel basını vardır. Çıkar ilişkileri doğrultusunda...

Bunu küçük ölçekte düşündüğünüzde de durum yine aynıdır. Parça büyük resimden ister istemez etkilenmiştir. Hatta bazı konularda büyük resimin pabucu dama atılmıştır.

Kamuoyunun vicdanını temsil etme sorumluluğunu üstlenen basından halk, sorumluluğu derecesinde hareket etmesini ister.

Basın toplumsal sorunların çözümünde kilit rol oynar, gerçekte basın rolünü oynadığında...

Sonuç itibariyle; Kamuoyunun etik değerlere ve Evrensel İlkelere dayalı bir basına ihtiyacı var..

Ve tâbii; basının da VİCDAN'a...