Yaban-cı

Kendimi hayatın en kuytu köşesine itiyorum.

Oraya indikçe yabancılaşıyorum bu sokaklara,

Kaldırımda yürüyen herkes bana benziyor biraz.

Zarar gelir korkusu onlarıda sürüklüyor hoyratça diplere,

Kimin haberi var kendinden?

Kim durduğu yerin koca bir boşluk olduğunu görüyor.

Sığındıkları benim gibi taş yığınlarıydı.

Herkes ve herşey daha hızlı yabancılaşıyor şimdi de.

Önceden onlarca kez gördüğüm tanıdık yüzler, ayaklarımı birbirine dolarlardı.

Şimdi başımı öne eğiyorum.

Unutturuyorum beyin hücrelerime gördüğüm herşeyi.

Gördüğüm başı dik, kendinden emin yürüyen kardeşim,

Ve bir o kadar yorgun, stresli, beni görse de sevinmeyecek annem.

Hepsi yabancı şimdi yüreğime.

Otobüs camı buğulu değil, kirli değil.

Hava açık, güneşli herşey güllük gülüstanlık...

Ama;otobüs camından geriye bakmıyorum.

Güçlü, kocaman tekerlekli arabayla,

Gözlerim kapalı, hızla uzaklaşıyorum.

En çok kime mi?

..................

..........

......

Kendime...