Yağlı urgan

Ülkemizde yaşanan sel felaketi sırasında ve ardında yaşanan dramatik sahneleri canlı olarak ibret, hayret ve üzüntü içinde izledik.

Haber kanallarında, selin genel yıkımının ekranlara yansıtılması kurgusunda,

İçimiz daraldı.

Burkuldu.

İrkildik.!

Canımızın yandığını hissettik toplum olarak.

Çaresizliğin bu kadar net görüldüğü,

Korku ve ölümle bu kadar yakından tanışmanın bir daha belki de mümkün olamayacağı,

Malların yonga gibi derelerden denizlere aktığı,

Otobanda gördüğümüz o devasa, sanki kırk ayaklı tır yaratıklarının bir kağıt_kalem gibi sürüklenişlerini,

Onlarca otomobilin suyun üzerinden bir kibrit çöpü hükmünde denize aktığını,

Minibüsün ön camında yalnız ve çaresiz olarak beklerken uzanacak bir elin cesaretinde, selden kurtulabilmeyi beceren insanın korku ürperişini,

Çok iyi yüzme bildiği iddia edilen bir atın bile sel sularında gözden kaybolup telef oluşunu,

Bir köpeğin can havliyle bir kamyonet kasasına tırmanışını,

Koyunların kıyıda bir yerlerden o güzel gözleri ile felakete bakışlarını,

Haykırışları,

Kepçe marifetleriyle geçişleri,

Selde kurtarılmayı bekleyen insanlara atılan bir yağlı urgan’ın, hayatlara son veren idam ipiyle tanış olduğunu,

Kıyıdaki duvardan, aracın kasasına uzatılan kurtarma kalasının, sırat köprüsü tadını,

Korkuyu_ölümü_acıyı_ağlayışları_çaresizliği_sevinci,

Hep birlikte;

Toplum ve kişisel yaşam filmlerimizin döngülerinde yorumladık.

Canı pahasına yardım elini uzatan, yüreği çiçek bahçeli yardımsever, onlarca insana şahit olduk.

Koşuşturan_Koştuğuna, ellerinden gelen tüm gayret ve becerileri gösterdiğine inandığımız insanlarla tanıştı yeniden yüreğimiz.

Görevli_Görevsiz, ama insan olma beceresi ve mutluluğunda yaşadığına hükmeden insanların gayret ve yardımlaşmalarına da tanık olduk.

Ve

Fakat

Yağma için;

İnsan kılığına girmiş_sokulmuş zavallı insanları, kucaklarında çamurlu ütüler, porselenler, mutfak robotları ile,

Talan için;

Başka şehirlerden (oradakiler yetmezmiş gibi) araç tutup gelen zavallıları, ceplerinde nereden geldiklerinin kanıtı yolcu biletleri ile,

Elleri, yüzleri ve yürekleri çamur hallerinde, anlamsız bakışlarını,

Kameralara_fotoğraf makinalarına_emniyet güçlerine,

Ve

Duyarlı insanların sözlerine_gözlerine,

Kıskıvrak yakalanmış hallerinde

Gördük.!

Toplumumuzun bir başka yüzü, öteki çehresi ile bir kez daha tanıştık ibretle.

Halbuki hep beraber;

Tasada, kıvançta,

Daha ilk And’ımızda_Kurtuluş Bayramlarımızda, _Mitinglerde_Festivallerde,

Bir gün önce belki bir iftarda

Ve

Belki de bir sahurda.

Birlikte_biraz uzakta_Ayrı sokakta_Şehirde_Kasabada.

Bu Ülke’de_Bu Toprak’larda,

Ortak paydalarımızda yaşarken..!

Hakkınız var mı.?

Gözyaşları harcı olmuş, camdan evler kurmaya,

Çamurlu ellerle gözyaşı taşımaya.. mustafa nuri gürsoy mengen