Yağmurla veda

Yağmurlu bir gündü seni bana getiren. Yağmurla ıslanan toprağın kokusu hala burnumda. Daha bir parlaktı ağaçların yaprakları, çiçekler yağmura ve rüzgara inat dimdik ayaktaydılar, sana hasret. Özlemdi belki sana tüm bu renkler. Yağmurun ıslattığı toprağın kokusu gibi güzeldi kokun, senin bağrında güller açtı bende renk renk...
Sen geldin gözlerimden yaş eksik olmadı, mutluluktan, sevinçten, hazdan. Daha bir parlar oldu gözlerim, yaşlarla sana bakmaktan. Her damla gözyaşımda senin o toprak kokunu duydum, uzandım binbir hazla göğsünde uyudum. Güller yeşerttim senin için, güller derdim senin için...
Sen giderken de yağmur vardı gözlerimde ama bir başka, gözpınarlarımı kanatırcasına. Oysa her yağmurda kokunu, o toprak kokunu duyardım. Yoksa toprak doymuş muydu yağmura.. Gök gürültüsünü andıran sesin vardı kulaklarımda çığlık çığlık ve ortasında kaldığım boran, fırtına... Ardından koşup dur gitme diyemedim. Gittin...Hala yağmur var gözlerimde...Gittin, sele teslim yüreğim...Gittin, ben paramparça...
Bak, ben de gidiyorum bir yağmurlu günde. Seni sana bırakıp içimde hasretimle. Ben yağmurla var oldum, yağmurla sevdim, yağmurla yaşadım...Ve yağmurlu bir sonbahar gününde hayattaki tüm izlerim silinsin istedim....


Ayşegül HAYVAR