Yalnız Ağaç

Yalnız kaldım bu tepede,

Kestiler yoldaşlarımı bir bir,

Hem de gözlerimin önünde.

Bu hain baltacılar,gölgem için kesmediler belki beni de,

Sevdiklerinden değil elbette.

Kaldım yapayalnız işte,

Yıldızlarla başbaşa,

Adıyaman dağlarından,

Kızıldağın tepesinde...

Tam elli yıl sonra dün, şuracıkta,

Altımda gölgelenirken hem de,

Birisi diyor ki öbürüne:

"Oğlum kestik kesmesine de onca ağacı,

Kel kaldı dağlar be !

Kömür etmiştik hepsini,

Simsiyah çelik kömür,

Hem de parası peşin ...

Çektik çuval çuval kömürü,

İşte şu dağın ardına, Urfa'ya

Katar katar develerle."

"Doğru" dedi Çalıkuşu dedikleri öbürü derin bir iç çekerek.

Bembeyaz sakalı mavi gözleriyle,

"Eğer günahı varsa ağaç kesmenin,

Cehennemden çıkamam ben kesin !"