Yanımda kimse yoktu

akşam güneşinin 

salgısı olan hüzün,  

bulaşmıştı yüreğime 

körfezin kordonunda 

yürüyordum 

yanımda kimse yoktu 

ah! 

yanımda kimse yoktu 

yalnızlık vurmuştu 

sol yanıma 

tahta sandalyeleri vardı  

çay bahçesinin 

çay mı demliydi,  

güneşin kızıllığımı 

düşmüştü ince belliye 

akşamı yudumlarken 

keyifle 

yanımda kimse yoktu 

ah! 

yanımda kimse yoktu  

büfeden aldığım ekmekten 

kopardığım lokmaları 

fırlatırken 

martılar ve ben 

çocuklar gibiydik 

gün batımıyla 

onlar havada kaybolurken 

ben ser sefil kalırken 

yanımda kimse yoktu 

ah! 

yanımda kimse yoktu 

kızıl yakamozlar kaplamıştı 

her yanı 

onlara sarı ışıklar karıştı 

yalnızlık 

bir kez daha vurdu 

sol yanıma 

inledim kimse duymadı 

yanımda kimse yoktu 

ah! 

yanımda kimse yoktu 

akşam bitti 

gece başladı 

bir bardak buzlu rakının  

vakti geldi 

duble rakı beyaz peynir 

ve kavun 

ilk yudumun sancısı 

vurdu sol yanıma 

hicazkar hüzün  

karışırken geceye hafiften 

yanımda kimse yoktu 

ah! 

yanımda kimse yoktu 

yürürken 

ayağımın altından kayan 

kaldırım taşlarını sayarken 

şarkı dilimdeydi 

“sen kimseyi sevemezsin” 

ben severim sen bilmezsin 

sarhoş kafamı 

serin yastığa koyarken 

gözyaşlarım 

pınarından kopmuştu 

ağladığımı gören olmadı 

yanımda kimse yoktu 

ah! 

Yanımda kimse yoktu