Yaratıkların müziği

Yazıyoruz, çiziyoruz, çekiyoruz, yapıyoruz… Sonra okuyoruz, bakıyoruz, izliyoruz…

Hiç bir etkisi olmadığı sanılan insanın bile bir katkısı oluyor dolayısıyla. Katkısı olan şey mi ne? Gerçeğin yeniden üretilmesi…

Yaşadığımız olayları, olmasını istediğimiz gibi aktarıyoruz yazarken. En inanılmazın bile gerçekleştiği, istenilenlerin elde edildiği bir dünya yaratıyoruz kafalarda. Ya da acıklı olayları kendisiyle çarparak çoğaltıyoruz, abartıyoruz… Ama buna bile bir şiirsellik katıyoruz. İnsanın acı çekesi geliyor.

Gerçekliğin sıkıcılığından, adaletsizliğinden kaçabilmek, hayal dünyasında yaşayabilmek için sürekli yaratıyoruz bu alternatif dünyayı. Resimlerle, filmlerle, kitaplarla, fotoğraflarla vs.. Sonra şunlar oluyor;

Yaratılan tüm eserlere yaratık diyelim kısaca.

Bu yaratıklar tüm dünyaya yayılıyor. İnsanları etkiliyor, kendilerine inandırıyorlar. Farklı düşünen bir nesil haline geliyor yaratıklarla iştigal edenler. Yaratanlar ölüyor, yaratıklar kalıyor ve güçlenmeye devam ediyorlar. İnananlar çoğalıyor. Beklentiler, arzular, tepkiler vs. herşey değişiyor. Ama değişen beklentilere uyum sağlayamıyor insan, onun doğası ve dünya. Tutarsızlık, adaletsizlik, bencillik huysuz kocakarılar gibi inat ediyorlar oturdukları yerden kalkmamak için. Ve yaratıkların bize sunduğundan farklı, zevk almadığımız bir hayatla yüz yüze kalıyoruz. Kaçmak, görmemek, farkında olmamak için elimizden geleni yaptığımız( izlemek, okumak, içmek, konuşmak gibi), ve tekrar yaratıklara sığındığımız bir hayat. Bir film çekerken de gerçek yeniden üretilir, ama çoğu zaman film bu, gerçek değil diyip geçeriz. Hatta ‘o senin dediğin filmlerde olur’ gibi cümleler kullanırız. Ama baktığımda her tarafta ‘o dediği filmlerde olan’ türden hayallere sahip insanlar görüyorum. Hayalperestliğimiz kendi yaratıklarımız tarafından cezalandırılıyor. Olmayan bir dünyaya inanıyoruz onlar yüzünden. Sonra ya tamamen yaratıklara teslim ediyoruz ruhumuzu, ya da hep hayal kırıklıklarıyla yaşıyoruz.

Evet, kulağınızda çınlayan müzik işte bu.