Yarım kalan...

 

Yarım kalan için yaşam zor, hissiz, farkındalıksız. Sabah doğan güneş sadece bir öncekinin aynı, kopyası, ne sıcak, ne parlak. Zaman amaçsız. Bu doğan güneş dünü geride bırakan değil, dünde kalan. O da yarım, o da hissiz.

 

Farkındalık yok. Yürürken yanından geçtiğin ağaçlar sadece birer gölge,birer silüet. Ne renkleri, ne kokuları var. Dalda öten kuş, belli 

belirsiz melodiler öbeği. Akıl yarım, gönül yarım, kuşun şarkısı yarım.

 

Sokaktaki bank şahittir o günlere. Sahildeki martı şahit. Denizdeki kum, üzerinde yüzen sandal şahit. Ama şimdi onlar da yarım. Bakarken 

gördüğün sadece anılar. Sen oradasın, ama beden de yarım.

 

Umuda tutunarak kürek çekmeye çalışır insan. Ama umutta, kürekte yarım.

 

Zaman freni patlamış bir kamyon gibi hızla çevirirken yelkonavları, akrepleri, yaşam akıp giderken avuçlarından coşkun ırmaklar gibi, ve sen geçen her an yaklaşırken ölüme kuru bir dal gibi, ölüm de gelse, ölüm de yarım.