Yarın çok geç olmadan

Ne kadar çok şeyi pas geçiyoruz hayatta aslında? Sonunda hiç bir ödül (ya da saçma sapan bir ödülde olabilir! Burda hayal gücü önemli) olmayan yarışmalarda bile ıskalamaktan korkar insan. Gelgelelim hayatı ıskalayabiliriz gözüyle bakıyoruz çoğunlukla, özellikle de gençken.

Hiç bitmeyecek, sonu gelmeyecek gibi davranıyoruz. Bugun bir değer yaratmadıysak şayet yarın yaratırız diyoruz. Nasıl olsa bize sunulan geniş kaynaklardan biri de zaman değil mi? Saatlerce internette dolaştık sıkıntı değil, oyun oynadık hiç sıkıntı değil, saçma sapan tv programlarında saatlerimiz heba ettik hiç mi hiç sıkıntı değil nasıl olsa eğleniyoruz o esnada. Kendimizce bahaneler uyduruyoruz bu ıskalamalara (Burda bahanelerin bini bir para o yuzden misal vermeyeceğim, eminim her okuyucu kendinden bazı bahaneleri aklına getirecektir!).

5 gundur bir misafirim var evimde, babam. Kendisi 73 yaşında (Allah uzun ömür versin). Uzun zamandır konuşamadığımız kadar konuşma fırsatı bulduk. O hayatı dolu dolu yaşamış bir insan olmasına, bu zaman dilimine bir tarih sığdırmış olmasına rağmen hep yapamadıklarından bahsetti bana. Keşke şunu da öğrenseydim, keşke şunu da yapsaydım, keşke buraya da gitseydim dedi durdu hep. Ve hep bazı şeyleri ertelemenin aslında onların gerçekleşme olasılığını ortadan kaldırmaktan öteye gitmediğinden bahsetti.

Bugün yapmadığımızı yarın yaparız demek ne kadar gerçekçi? Yarın!! demeden önce bir durup üzerine düşünmek lazım. Yarın çok geç olabiliyor!!!