Yaşama Dokunanlar

Bayramda aradı Ayhan Bey. Ahmet Özkan’a ulaşamadığını söyledi.

Onu en son gördüğümde “ellerimin haline bakma Durmuş, onlar malum hastalıktan” değil diyordu. Bende zaten onun ellerinin titremesinden hasta olduğunu hiç düşünmedim.

Ahmet bey o sıralarda biz soğuktan üşürken "Tişörtle" ziyaretimize gelirdi. Hayret ederdim.

Böyle bloğu karıştırırken tekrar okudum. (1) Eski anılarım canlandı gözümde.

Millet elindeki para ile gezip tozarken Ahmet Bey ve eşi Asuman Hanım varını yoğunu eğitime harcamaya devam ediyorlardı.

Uzak bir yerden "okutmak" için Ankara'ya yanlarına getirdikleri çocukların her türlü masraflarını karşılamışlardı. Evlerini paylaşmışlar, onların "iyi birer yetişkin" olmaları için ellerinden gelen her şeyi yapmışlardı.

Nasıl unuturum o günleri. Bilgisayarın okullara henüz girmediği yıllarda bile kendi imkanlarıyla buldukları bilgisayarları, Tv ve hatta video cihazlarını bize getirdiler bağış yaptılar.

Birçok öğrenciye de burs sağladılar. Bulundukları çevreye müdahele ettiler. Değiştirdiler. Yaşamlara dokundular. Herkese bizlere örnek oldular.

Her platformda Ahmet Bey ve Eşi Asuman Hanım gibi kendini eğitime adamış insanlara hak ettikleri değer en üst düzeylerde verilmelidir.

Çok şeyler verdi Ahmet Bey bize. Doğruluk, cesaret, iş bitiricilik… Yaptığımız işin ciddiyeti. İnsanın ne kadar değerli olduğu…

Eşi Asuman Hanım, bir meşe fidanı getirmişti bize. Okulun arka köşe kısmına dikmiştik.  Elimizden geldiği kadar koruduk ama daha sonraları bina değişimleri yeni yerleşimler oldu.

Okulun çevresini değiştirdik. Çimlendirdik. Ayhan Bey Okul Aile Birliği başkanımızdı. Herkes yardımcı oldu. Kısa sürede okulun girişi yeşillenmişti.

Ahmet Bey, Asuman Hanım, ve tabi Seniha Hanım, Ayhan ve Adnan bey! diktiğimiz ağaçlar fidanların büyük çoğu ayakta. Okulu okul haline sokuyor. Okulun bahçesinde oturan öğrencilere gölgelik yapıyor.

Yardımcı olduğunuz öğrencilerin sizin için diledikleri dünyanın en büyük ödülüdür.

Daha iyisi var mı?

Eğitimini üstlendiğiniz Serkan ve  Taner'e facebooktan baktım şöyle bir…  Gururlandım. Her ikisine de dokundunuz. Yaşamlarını değiştirdiniz.

Daha büyük mutluluk var mı?

Ahmet Bey’i aradım. Telefonda sesini duydum. “İyiyiz” dedi. Daha bir rahatladım.

Bunlar geldi aklıma, o günler geldi. Gururlu bir tebessümle dedim ki kendi kendime “onlar iyi insanlardı!”

Bence, bu kısacık geçip giden hayatta önemli olan her zaman arkanızdan “iyi insanlar” demeleridir.

Ahmet Bey, Asuman Hanım “çok iyi insanlardı.”

Kim bilir kaç kişiye daha baktılar? Kaç öğrenciye burs sağladılar?

Dünya sizinle güzel!

(1)- http://blog.milliyet.com.tr/yasam-degistiriciler/Blog/?BlogNo=261895