Yaşamalıyız...

İmleç yanıp sönüyor, sanki kalp atışlarımız gibi. Tık tık tık... Fonda Sezen Aksu "Kaybolan Yıllar" diyor. Diyor ve bana eski zamanlarımı hatırlatıyor. Kayboldu mu gerçekten yıllar ve kaybolan yıllar tekrar geri gelir mi? Belki şöyle desek daha iyi olur zaman geriye döndürülür mü? Yaşadığımız hayatımıza anlam veren tek bir gün bile olsa o gün tekrar yaşanabilir mi? Şimdi tekrar yaşansa o aynı tat alınır mı yine? Alınmaz gibi geliyor bana. O hava, o tat ve bizde değiştik çünkü ne yazık ki değiştik. Değişmek zorundaydık. Zaman akıp gidiyordu, güneş açıp hergün sonunda gece başlıyordu, bitmeyen bir şarkı gibi.

Yazmak istiyorum bu içimdekileri karşı konulmaz bir hızla atmak istiyorum dışarı yoksa bunlar benim zamanla canımı acıtacaklar. Geri döndürülemez gerçeklerden yazarak kurtulmalıyım. Kaçış yolu değil bu rahatlama yolu, kendi kendimin yorgunluğumu giderme seansları desek daha doğru olur sanırım.

Bir şiir daha geldi kondu avucuma;

Geldim.

Kaldım.

Kaçtım.

Sığındım.

Yürüdüm durdum.

“Uzun ince bir yol” misali, Aşık Veysel şiirlerine saklandı hayatım bazen. Bazen Yunus dedim. “Gel gör beni aşk neyledi”

Neyledi bilmem ama üşüdüm bende bazen.

İçimin üşüdüğünden değil yüreğimin soğumasından korktum.

Şimdi imlecin yanıp sönmesinden kalbimin atmasına kadar hayatı yudumlamak istiyorum. Yudumlayıp gerçekten yaşamak istiyorum, bütün kaygılardan uzakta.

Gerçekten yaşamak zor mu bilmem ama gündelik hayat gerçek yaşamı bize unutturuyor sanki.

Gerçekten yaşam bence sabah sessizliğinde huzur bulmak, güneşin doğuşunu izlemek, yürümek bir puslu ormanda ve ayakların altındaki çıtırtıları dinlemek gibi. Dilediğin gibi yüzmek ya da...

Gerçekten yaşam öfkelerden, korkulardan, kaygılardan uzakta bir yaşamı kucaklamaktır. Bunu hangimiz tam anlamıyla yapıyor tartışılır tabi. Yaşamımız avuçlarımızda yaşama isteğimiz de, olayların akışına kendimizi bırakmak dalgalı bir denizde savrulmak gibi...

Yaşamalıyız... Her gün yeniden doğmuş gibi.