Yaşamı sevmek

Eminim ki,günümüz insanı yaşamın keşmekeşinden,telaşından hızından,stresinden,üzerine binen yüklerden kaç mak istiyor.

Kazalardan,terörden,çevre sorunlarından,kiralardan,ekstrelerden,iş bulma,gelecek kaygısı gibi sorunlardan kaç
manın yollarını arıyor.Bulabiliyor mu,orası meçhul…

Ama yaşam böyle.

Yine de, yaşamın karmaşıklığından kurtulup, küçük şeylerden de faydalanıp,zevk almak gerek.

Öğrenmenin,sevmenin,paylaşmanın ve yaşamın tadını çıkarmak gerek,hem de son ana kadar.

Ölüme mahkum olan Sokrates gibi,son anda bile öğrencisinin elindeki sazın nasıl çalınacağını öğrenmek isteyip,
öğrenmenin zevkine varacak kadar…

Ya da aşağıdaki öyküdeki gibi paylaşma ve sevgi duyguları taşıyıp mutlu olmayı becerecek kadar…

“<ı>Bu,<ı>babalarından kalma çiftlikte yaşayan iki erkek kardeşin öyküsü.Biri evli ve çocukları olan,<ı>diğeri ise bekâr olan iki kardeş.

<ı>Her günün sonunda iki erkek kardeş ürünlerini ve kârlarını eşit olarak bölüşürlerdi.
Günün birinde bekâr kardeş kendi kendine:”Ürünümüzü ve kârımızı eşit olarak bölüşmemiz hiç de hakça değil” dedi, “Ben yalnızım ve pek fazla gereksinimim yok.”
Böylelikle, her gece evinden çıkıp, bir çuval tahılı gizlice erkek kardeşinin evindeki tahıl deposuna götürmeye baş
ladı.

<ı>Bu arada evli olan kardeş, kendi kendine :
“Ürünümüzü ve kârımızı eşit olarak bölüşmemiz hiç de hakça değil, üstelik ben evliyim, bir eşim ve çocuklarım var ve yaşlandığım zaman onlar bana bakabilirler.Oysa kardeşimin kimsesi <ı>yok, yaşlandığı zamanda ona bakacak hiç kimse yok.” diyordu.
Böylece evli olan kardeş her gece evinden çıkıp,bir çuval tahılı gizlice erkek kardeşinin tahıl deposuna götürmeye başladı. İki erkek de yıllarca ne olup bittiğini bir türlü anlayamadılar, çünkü her ikisinin de deposundaki tahılın mik
tarı değişmiyordu.
Sonra, bir gece iki kardeş gizlice birbirlerinin deposuna tahıl taşırken çarpışıverdiler. O anda olan biteni anladılar. Çuvallarını yere bırakıp birbirlerini kucakladılar.”

Yaşam için bende varım deyin ve yaşamaya bakın. Sevmek,sevilmek,paylaşmak ve mutlu olabilmek,aslında hiç de zor değil…