Yaşlanmak yok

Antalya'dan onüç yıllık arkadaşım; tiyatrosever, uslanmaz romantik, 'doğa' adlı kızının annesi Nilüfer hatun, bir mesajında bana;

Milliyet blog'da gezinirken ismimi ve resmimi gördüğünü ifade etmiş, birkaç yıl birbirimizi göremediğimizden dolayı resmimi farklı bulduğunu, ( farklı bulmakla yetinse iyi, törpülendiğimi:) yani değiştiğimi yazmıştı..

Kendisine ve kızına buradan öpücüklerimi gönderiyorum..

Eski fotograflarıma baktıkca değişim farklılığımın farkında oluyorum, hatta yaşımdan daha büyük göründüğümü de biliyorum ama yaşlanmayacağımı de biliyorum, çünkü içimdeki sanatcı ruhu beni hep genç tutuyor.

Bilirsiniz, sanatcılar yaşlanmazlar..

Genç olup, yaşlı düşünen insanlara üzülürüm hep..

Yüzümdeki kırışıklıklarımı, kırlaşmış saçlarımı çok seviyorum.

Onlar benim birikimlerimdir..

Onlar benim anılarımdır,

Onlar benim savaş belgesellerimdir..

Hüzünlerimdir, sevinçlerimdir, özlemlerimdir, nefretlerimdir, kırılmalarımdır,

İyimserliklerimdir, hoşgörülüklerimdir, umursamazlıklarımdır, yaratıcılıklarımdır..

Onlar, ben'im, ben..

Birikimlerim değerlidir..

Ama topluma yararlı, adalet duygusu ile donatılmış, "önce insan" felsefesine inandırılmış bir evladın babası olamadığım için de kendimi değersiz hissetiğimi belirtmek isterim..