Yazamıyorum ki...

“Sen konuşurken sevgilim, hiç soluksuz…
Ellerin kendi ellerinle kavuşmuş.
Ben; şiirler okuyordum

“Aşk yeniden
Akdenizin tuzu gibi
Aşk yeniden
Rüzgârlı bir akşam vakti
Aşk yeniden
Karanlıkta bir gül açarken “

Murathan Mangan’dan diyor iç sesim.
Suskunluğum, şiirimi okumaktaydı
yüzüne karşı…
Duymuyorsun, bilmiyorsun”

Yazmak isteyenlerdenim. İçimden geldiği gibi, ruhumun derinlerinden bir anda aklıma gelenleri maddileştirmek isteyenlerdenim.

Kaç gündür dediysem bir önceki bloğumdan da önce aklımdaki kelimelerimin ve düşüncelerimin nere uçup gittiğini, anlatacaklarımın hangi labirentte kaybolduğunu arayanlar listesindeyim bu ara…

Gerçeğim ya, gerçek ve samimi kelimelerim yan yana gelip, gerçek ve hoş cümleler oluştursun isteyenlerdenim. Tamam, arada kaçıyorum ruhumun dehlizlerine, çekiyorum yorganımı başıma ve aklım başıma gelene kadar uyuyorum. En iyi merhem. Bu fasıl geçti ve kendime baktığımda buna da bağışıklık kazandığımı gördüm.

Sağaltılacak kelimelerimin niçin ve nasıl, neden kaybolduklarını sorgulamak isteyen yandaşları da yok ortalıkta. Ne bir sorgulayacak kelime, ne bir anons edecek cümle…

Tükenmişlik değil bu kalakalmak... Bir başlık oluşturup, ya da bir şiir dizesi... gerisinde bekliyorsun!

Olmuyor işte...

Gerçek balık gibi koksun istiyorum yazılarımın. Ne bir havuz balığı gibi, ne de suni beslenmiş balık gibi değil… Dere balığı gibi koksun, denizden gelen balıklar gibi koksun ve mest etsin istiyorum.

Kelimelerimin tam da balığa benzetmenin bile hazzına varabilmek için belleğimin arka köşelerinde bekleyen cümlelerimin varlığını bilmeliyim…

Yazamıyorum oysa… Hani yol üstü durakları vardır, köhne ama yazın sıcağında korur, kışın da yağmurunda… Duraklardayım şimdilik…Yazdıklarım bana tat vermeli, kovaya attığımda zıp zıp zıplayan kelimelerim dans etmeli.

Biliyorum, kelimelerim kaçtıkları labirentlerden döndüklerinde, ya da karşılaştığımızda…

Balık gibi kokacaklar…

Umuyorum.

Not: şiir benim.