Yazarım-3

İkinci bölümün devamı

…

Peki, insanın hayvanca duyguları olamaz mı? Bir an çocuklara öğrettiğimi unutuversem, tövbe çektim… Konuyu değiştirmek için;

—İsminizi duyamadım.

—Söylemedim ki…

Uzun bir kahkaha attıktan sonra;

—Yazar Erol! ...

Hanımı da dâhil hepimizde bir şaşkınlık. Adamın okumadığı hep yazdığı belli olmuştu.

—Bak konuya girelim. Ben iki konuda yazacağım birisi benim kayınço da emekli astsubay, bu emekli astsubayların sorunları yumak mı ne olmuş? Telefonda anlattı ama tam anlamadım, o konu ile ilgili, diğeri de Sayın Cumhurbaşkanımızın da değindiği Kürt meselesi…

Ne diyeceksin, konuyu geçiştirmek için?

—İyi yazın bizde okuruz.

—Okursun tabii! Bir şeyler öğrenmen lazım ama şimdi sen bu konularda bana bildiklerini söyleyeceksin, ben not alacam, sonra diğer bilgilerle birleştirip yazacağım.

—Ne söyleyeyim, ben yetkili değilim ki…

—Biliyom. Emme, sen söyle ben yetkili olarak yazarım.

Kurtulmanın başka yolu yoktu;

—Birinci konu emekli astsubayların… Diye söze başlamıştım ki… Yazar Erol hemen not defterini ve kalemini çıkartarak beklemeye başladığını görünce, ben de “sorunlar yumağını” yazacağı şekilde yavaş yavaş, “Emekli Astsubaylar Mitinginde yazılı sorunları anlatım. ( http://blog.milliyet.com.tr/Blogum.aspx?BlogNo=177312 )

—Bak sen, emmede sorun varmış. Yinede senin maaşın gayet güzeldir. Bizim hamın söylediydi mastır mı ne yapmışsın, bir de asker emeklisisin.

—Bakın Erol Bey ben 1.030 (bin otuz)TL emekli aylığı alıyorum, üstelik evet yüksek lisans mezunuyum.

—Hadi canım. Okumanın boşuna olduğunu biliyordum. Niye erkenden emekli oldun, o zaman? Boş durma bir iş yap, bağ bahçe bir şey yok mu? Ha! Bak bana da yazar Erol Bey dersen...

Devamı dördüncü bölümde.