Yazmanın korkusu

Yorucu yazmamak, okuyucuyu yormamak: yorulmadan ne elde edilebilir? Kahvaltı sonrası kahve keyfi yaparken gazetenin magazin köşelerinde yazılanlara kafa yormadığın gibi mi?

Peki sevgili dostum kim kafa yoracak; senin adına düşünenlerden memnun da değilsin? Kabullenmek pasif yaşamın bitkisel hali değil mi?

Kafa yoracağız; sistemin kümeleştirdiği yığınlara bir şeyler satmaya çalışmasına dayanan bir oluşumun içinde misin? Veya düşünmeden kabule dayanan yaşam tarzının değişmeyeceği gerçeğinde mi? Önüne konulmuş yaşam tabağına en büyük kaşıkla saldırmak yeterlidir belki de.

***

Hiçbir inanç yüzde yüz değildir, hiçbir inançsızlık da. Dayatmalar ondandır: ben çile çekiyorsam, o da çekmeli! Mevlana böyle düşünseydi onu samimi bulur muyduk? “Kendini öldür ve öyle gel,” diyebilir miydi?

***

Yazı yazarak kendini ifade ediyor olmanın kutsiyeti olmalı, karşılıksız bir aşk gibi olmalı; veya, kendini kendinle yaşayabileceğin bir çeşit hesaplaşma olmalı: yüzde yüz olabilir mi?

Yazmak, şimdiki haliyle, içinden çok konuşanların kelimeler çöplüğü: anlamak zor olmuyor. Küçük de olsa bir karşılık, bir avuntuluk takdir: yüzde yüz olamamanın çaresizliği…

Her şeyin düzen içinde yaşandığı, yazılı kuralların en uçtaki ferde kadar çok iyi bilindiği, birinin diğerinin polisi olduğu bir topluma doğru ilerlerken, yazım dünyası klişeleşmiş, kısırlığı içinde sürekli çevresinde dönüp duran, edebiyatın önceki yaratılardan derlendiği, sanatın yerlerde süründüğü bir anlayış varken zor olandır gerçekleri yazabilmek. Eğer yaparsanız mutlaka geri dönüşlerde “acı” sizi karşılayacaktır.

Bir çeşit acıdan korkmadır bu. Ama sadece kendi yaşamımdan sorumlu olabilecek kadar güçlü değilim.

Şimdi kafa yorulması gereken konuya geldim: yazmaktan korkuyorum; inadına kafamda mutlaka her gün bir yazı yazmama rağmen, kağıda dökmekten korkuyorum.

Düşüncelerime yüzde yüz inanç duymadığım içindir belki.

Belki de iki yıldır ilk romanımın matbaada sansürlenmesinin dehşetini atamadım üzerimden.

Doğal akışının yatağından çevrilen koca bir nehirde tüm yerçekimi kurallarının ve aklın; ve mantığın dışındaki bir yola doğru gidiyoruzdur belki de…

Yüzde yüz inanç veya yüzde yüz inançsızlığın orta bir yerlerinde arafta kalmanın korkusudur bu belki de.

Yormamak, belki de.