YDD

Ben de korkuyorum. En çok da kendimden korkuyorum. Yüzleşmekten…

Ben de kendisini dev aynasında gören cücelerdenim, ey Çetin Altan! Aynanın karşısına geçmekten korkuyorum. Aynanın karşısına geçince, kendisini dev sanan cüceyle yüzleşmekten korkuyorum.

İçim içimi yiyor. Elimi attığım her şey küfür kılınıyor.

Okumak için korkmayı öğrettiler bana, yaşamak için de… Ekmek kazanmak için susmayı, başımı derde sokmamak için duymamayı ve kötü olana, yanlış olana ve çirkin olana karşı isyan ateşi yakıp bunu topluma sıçratmamak için görmemeyi öğrettiler bana…

Adımı unutuyorum, adım dedemden çok sonra anılıyor çünkü… Adımı unutuyorum, adım babamdan sonra anılıyor çünkü… Yanlışlıklar silsilesinin son halkasıyım, bir şeylerin bozulmuş ve yapmacık bir tekrarıyım.

Her sabah her şeye karşı şüphe duyarak uyanıyorum. Dünya başıma yıkılıyor, gün az önce doğmuştur oysa…

Umudu balona dönüşüyor, yaşamın. Gündüz şişirdiğim balonu, gece elime aldığım karamsarlık denen toplu iğneyle patlatıyorum. İrin akıyor geceye, kente ve odaya…

Dünyanın çivisini kim çıkardı, deyip çırpınıyorum. Dünyanın aynasını kim kırıp paramparça etti, deyip boğuluyorum.

Vicdanım, oyuncağı elinden alınmış bir çocuğa benziyor… Kanıyorum.