Yeniden merhaba

18 Ocak günü göndermişim buradaki en son yazımı. Yani neredeyse 5 ay olmuş.

Sonra… Sonra, uzun bir sessizlik oldu bu cenahta. Çok sular aktı köprülerin altından. Sessizlik kağıda yazıya dökülemedi zamansızlıktan ama içeride büyük gürültüler kopardı sürekli.

“Hayat işte!... “ denilebilecek çok şey oldu bu beş ayda. Bahar geldi mesela, hatta yaz bile geldi bu zaman içinde. Ama işte bir yanı kışta takılı kaldı hayatın. Çiçek açan dallar meyveye durdu ama hayatın bir çok dalında da çiçek bile açamadı henüz.

Zamanın ilaç olduğundan söz edilir. Doğrudur da belki bu. Ama bir çok durumda da bir törpü gibi davranıyor zaman. Törpülüyor, törpülüyor… Törpüden çıkan talaşları bir rüzgar savuruyor sağa sola.

Bir şeye gücü yetmiyor zamanın, bir tek şeyi değiştiremiyor tüm acımasızlığına rağmen. İçte, yüreğin derinliklerinde hissedilen aşka gücü yetmiyor.

Yön değişmiyor ne olursa olsun. Hedef değişmiyor. “Dervişin uykusu da ibadettir” derler ya hani. Öyle işte. Yön başka gibi de görünse hedef değişmiyor. Amaç değişmiyor. Anlatamasan da derdini bu görüntünün karanlığında, yön değişmiyor işte.

Kısa bir girizgah bu, yeniden dönüşe dair. Gerisi gelecek.

Hayata bağlanmak umuttur. Umut, korkunun esaretinden kurtuluş…

Herkese umutlu bir yaşam diliyorum.