Yeter diyebilmek

Ece Temelkuran bir yazı yazmış yeter ulan demek istemiş kısaca. Yeter demek içinde erinmemiş sokağa bile çıkmadan oturup evinde sıcacık yuvasında bunalıp demiş ki ben yapayalnızım kimseler de olanlara ses çıkarmıyor birileri çıkıp dur desin lütfeeen gibi anladım. Düşündüğümde mantıklı bulduğum yazıyı kalbim kabul etmedi. 

Ah kalbim salaktır biraz. Gider olmadık adamlara takılır zaten. Neyse mevzu o değil de takıldım işte. Dün malum 8 mart ve ben sabah bir kadın cinayeti duyup dellendim. Kadın canını kurtarmak için sokakalarda koşmuş. Kimse yok. Ben neredeydim o neredeydi yaaa? Sokaklar neden boş. Neden cinnet geçiremiyoruz hala? Şahsen ben ara sıra geçiriyorum. Atıyorum kendimi bağırıp duruyorum. 'Öldürmeyeceğiz ölmeyeceğiz kimsenin namusu olmayacağız.' Ama ölüyor kadınlar. Her gün yeni bir cinayetle yeni cinnetler. Kalbimize, vicdanımıza kan bulaşıyor. İflah olmayız biz. 

Sokağa çıkmalıyız ki kocasından kaçan kadınların yanında olalım. Evde oturup yazı yazmak nedir yaaa. Yoook illa yazacaksak sokakta da yazabiliriz misal ben. Köşemiz de olmasa kendimizi anlatabiliriz Ece. Sokaktaysak gelen geçene dokunabiliriz. Selam verebiliriz mesela. Kocası tarafından öldürülebilecek kadınları ölümden alıkoyabiliriz. Yaşamak en önemli akademik faaliyet değil midir? Kalbim acıyor hemde bildiğiniz gibi değil. Yeter artık dur diyebilecek çok az enerjim var. Susma haykır ey insanoğlu. 

Kadınlar en az yılda bir kez sokağa çıkabilsin ey belediyecilik. Bayramda seyranda bedava olan otobüslerden istiyorum. Serbest dolaşım hakkı için kadınlara pozitif ayrımcılık istiyorum. Bırakayım evi bok götürsün istiyorum. Bir gün de kadınlar ölmeyiversin istiyorum çok mu?