- Kategori
- Şiir
Yıldızın ışıyıp duracak sana
Baharın en güzelini kapmış yüzün
Dağıtmışsın menekşeleri,gülleri,nergisleri varlığına
Yazlardan sonra da yürürsün, solmaz yüzün
Doğa da şaşırıp kalır narin bolluğuna
Kışlar geçip gider uğramaz sana korkusundan
Çocukluğunu da yenilemişsin o yakut işlemeli kızda
İzler durursun artık keyifle gençliğini ondan
İrkilip uyansa da sokaklar o gür benliğinden
Yolu yapılmamış kötülük varlıkta barınmaz
Bilinen görünmeyendir herkes ona koşar
Öfke düşünceyi zayıflatır, aklı köreltir
Hışımsa kararsız rüzgârın tez elinden çıkar
Güneş günlük işini bitirmek üzere
Sen hemen sabaha koyul sevinçle
Geleceğine yürü kimse dur diyemez sana
Yıldızın ışıyıp duracak hevesle sana
Tüketip durur insan kendini kendinde
Sessiz bir nehir gibi akmak varken yarına
İnsanın insanı sevmesinde kim arar ki günahı
Kimseler bilmese de pervaneliğimizden savrulan sevabı.
Geçip gitse de incinmiş ömrüm
Kutsal görevimdir benim yokluğuna varmak
Beni baharına buyur et olamam senden ırak