Yitik zaman ikindisi...

Senin en çok baharlarını sevdim. Akşama doğru gidilen kır kahvesi sevecenliğini. Soluğuna karışan mevsim rüzgarları titreyen sesinde dağılan sözcükleri bir bir toplarken, cümle için var olmak hiç de zor olmazdı. Sesin gür ırmak taşkınlığı. Karışırım yaşama. Karışır bedenim ırmağının sularına.

Tarihin gerçeklik varsaydığı kahramanlık öykünmelerinin hiçbiri gerçek değil bilirdim ama külliyen yalanın bilimsellik iddiası çok gülünç. Ve benim tarihselliğim ikindi sohbetlerine karışan gülüşün kadar gerçek. Ve belki de hiç olamadığım ve olamayacağım kadar.

Ben her baharımda seni düşündüm. Düş mü gerçek? Gerçek mi düş? Şarkısı çoğul ama kendisi yalın bir yalnızlık hali şimdilerde yaşam. Bulup yitirdiklerim, yitirip aradıklarım ve hiç aramadığım için bulamadığım her şey için üzgünüm.

Oysa ki fotoğraflarda çok güzel görünüyor dünya. Fotoğrafında mahur bakışın. Ve bakışında ısınan içim. İmgesi yalın bir hiç olma hali tarih.

İmgem bir bedevinin yakarışı!

Yatağını bulamamış bir ırmak gibi ruhum, taş avlulu sokak kahkası yüklü. Ve ruhum taş avlulu sokaklar kadar terk edilmiş. Yükünde düş olan trenleri gasp edenler şimdilerde soylu birer kent ağası. Ve o trenlerin vagonları çoktan çürüdü. Çürümeye bırakıldı.

Şimdi artık devrik cümleler zamanı. Ve bir cümleyi öğelerine ayırmak neredeyse imkansız. Parçalandıkça yiten, yitirildikçe uçurum yalnızlıklara dönüşen kimsesiz bir dünya.

Şimdilerde kır kahvelerinde kimseler oturmuyor. O kahveler ki hüzün kokulu birer yalnızlık evreni. Kimse kalmadı. Kimse kalmadı. Son rüzgarları da çoktan esip geçti ilk ve son baharların. Son gülüşün, soluğundaki seslerle bütünleşen evren, bir olmanın, düş olmanın, birey olarak var olmanın bilinci de yel olup gitti.

Susacak mıyım artık? Susmalı mıyım? Susmalı mıyız? Susmalı mı evren?