Yoksa deliye hergün bayram mı?

Sokaklardan bir çocuğumum ben, adım Cemal

Cemo der topu topu birkaç kader arkadaşım

Yırtık pırtık esvaplar dökülür cılız bedenimde

Belimi toplar oradan buradan arakladığım bir sicim

Düşmesini önler birilerinin beğenmeyip attığı pantolonun

Kaldırımlar döşektir bana ıssız gecelerde

Bir kedi ya da köpekle paylaşırım yatağımı kimi geceler

Sokulur birbirimize ısınırız

Parkta bir bankta ıslanır geceler boyu Cemo

Şanslıysa sıcaktır barınacağı yer

Terminal de ya da tren garında yalnız başına

Tanık olurum ayrılıklara kavuşmalara

Yoktur beni bekleyen, yolumu gözleyen

Köprü altında çer çöp alev alev

Uzatmışım kir dolu tırnaklarımla süslü

Buzdan soğuk ellerimi

Hohlayıp avuçlarıma ısıtmaya çalışışım nafile

Yüreğim üşür hep göğe baktığımda

Kendi kaderime benzetirim Aydede’ninkinide

Anne yok, baba yok

Ocak yok, aş yok

Sıcak bir tarhana çorbası çekse canım

Şişer bir yerlerim

Çöplerdeki artıklar neyime yetmez

Üzerine de torbada tiner tatlı niyetine

Gün ışığında gelip geçerler yanımdan, fark etmezler bile

Gecenin karanlığı benimdir ta sabaha kadar

Caddelerde, sokaklarda, bulvarlarda

Dolaşmak serbesttir gönlünce

Fakat

Yüreği dağlayan kimsesizlik çok yakar canımı

Der top olup büzüşürüm köşelerden birine

Fırtınalar koparken yüreğimde

Şimşekler çakar gözbebeklerimde

Buğuludur bakışlarım, başım eğiktir mahzun

Saçlarımı yıkayan yağmur

Yanağımı okşayan rüzgâr

Bir de suya sabuna dokunmayan bitler saçlarıma yerleşen

Duydum ki bayram gelmiş

Eğlenmiş çocuklar, coşmuş alkış sesleriyle

Bayram benim neyime

Çocuk muyum ki ben?

Ya da kulakları küpeli deliye mi her gün bayram?

22.04.2010