Yoksul zaman çocukları

Karanlık erkenden inerdi

Dönerken okuldan, oyundan

Işıklar teker teker yanarken evlerde

Çocuk kalbimizle zaman nedir bilmezdik

Hepimiz arkadaştık, hepimiz gülüşürdük

Ne kimseyi aldatmış, ne küsmeyi tanımıştık

Yakınlarımızı öteâleme uğurlamamıştık

Oyunlarımız da tükenmemişti, dostlarımız da

Ve ne şarkılardan inciniyorduk,

Ne de oyun bahçesindeki dikenlerden

Ya şimdi….

Şimdi küsüyor, üzülüyor, üzüyoruz

Şarkılarda ağlıyor, şiirlerde durgunlaşıyoruz

Yıldızlar eskidi sanki

Aydedeyse yitirdi parlaklığını

Kısacası, ey dost

Geceler uzadı, uykular azaldı

Birçokları aramızdan ayrıldı

Zamanın beti bereketi kalmadı

Artık

Artık

Sarılmalıyız birbirimize

Çünkü zaman kalmadı.