Yoksulluk Ateşten Gömlek

Bir lokma ekmeğin bereketi yaşatıyor bizi

Oysa ağlar çocuklar yemek dağıtan ellere

Güneşi uyandırmadılar çöpten ekmek ararken

Boyunlarında asılı yoksulluk ama hiç sır vermediler

Evler sıcak uyur kalbi soğuk kesmiş insan

Onlar mutlu olacaktı duyulan merhamet ve şefkatten

Oysa bir tas çorba kokusu karnını doyurduğu

Onu da kuşlarla bölüşmeliydi onun gibi unutulmadan

Kendi açken komşusu tok uyuyan insanoğluydu

Vardı yeri dünyada ama fakirlik illeti yok saydırmıştı onu

Görmek isteyenlere görünebilen olmuştu

Onun için verileni Allah binini bin etmişti

Kaç kere kapımızı çaldı kaç kere

Dualar etti sen bilmeden kazana ve şerrine (belana)

Dünya dönüyor onların gül yüzü hatırına

Bir lokma ekmeği bölüşmemek için ne gelir hala aklına?

Sevinç Şimşek