Yolun sonu

Gözlerimi açtığımda, bomboş bir yolun ortasında bırakmıştın beni 

Mutlulukta son hızımı almışken, kalbim göğsümden fırlayıp da kaçacakmış gibi atarken 

Sen durma nezaketini bile göstermeden, kapıyı açıp ittin beni yol ortasına 

Öyle hızlı çekip gittin ki 

Arkamdan kapattığın kapının sesini bile duyamadım 

Tutundum, son ana kadar sürüklendim 

Benim ellerim hala kapı aralığındayken 

Kapatmaya çalıştığın kapı canımı öyle yaktı ki 

Sürüklenirken parçalanan dizlerimin acısını duyamadım 

Ve sonra kaydı ellerim 

Ne olduğunu anlayamadan gittin 

Yarı yolda bırakılmıştım 

Dizlerimin acısından mı, yoksa ağırlaşan bedenimi kaldıramadığımdan mı bilmem Kalkamadım… 

Ağladım, neye ağladığımı, ne kadar ağladığımı bilmeden 

Acımla beraber içimden gidebilecekmişsin gibi 

Göz yaşlarımla akıp kaybolacakmışsın gibi 

Ne kadar gözyaşım varsa akıttım 

Kalbimdeki yangını körüklercesine tenimi yakan güneşin altında 

Cehennem gibi yanan asfaltın üzerinde 

Parçalanmış ayakkabılarımı çıkarıp 

Kalkmaya çalıştım, nefes almaya 

Kalbimin teklemesiyle uyum sağlar gibi 

Burkulmayan diğer ayağımla 

Yol kenarına çıkıp otostop çekmeye başladım 

Hayatıma geri dönmeye,  

Tanımadığım birine tekrar güvenip 

Yeniden başlamaya çalıştım 

Olmadı 

Çünkü yarı yolda bırakılmamıştım aslında 

Ben o yola, yolun sonu için değil 

Yolu senle alabilmek için çıkmıştım 

Şimdi tek yol geri dönmek benim için 

Ve seni hayatıma asla kabul etmemek 

Yeniden yola çıkmak 

Ama bu sefer birisi için değil 

Kendi istediğim bir yolun sonunu görmek için…