Yorgun

Kırıktı hayallerimiz…

Elden düşme umutlarımızla…

Sonradan görme aşklar yaşadık.

Biz mutluluğu böyle anladık.

Bu yüzden sonbahardı her mevsim...

Hayata uzak, ölüme ramak kala hissettik.

Hani sona yaklaşırdık ya bazen…

Her şey ağırlaşırdı da taşıyamazdık.

Sonra acılara izin verirdik.

Hiçlik gibi gezsin diye damarlarımızda.

Gece boyu bu sarhoşlukla ölürdük hep…

Bir zaman kayması gibiydi arzularımız,

Tarihe bile yenik düşmüş.

Oysa tercümesi bize aitti yaşamın.

O her satırına yüklediğimiz anlam bizim şaheserimizdi.

Yaşamak bu kadar detaylıydı işte.

Alıştığımız sahnelerden..

Kapattığımız perdelerden sonra ağlardık..

Nefretimizin gölgesi..

Gözyaşımızın arkasındayken..

Ya şimdi..Ya asla gibi yaşardık..

Biz mi ?

Biz sadece…

İyi olmayı denedikten sonra …

Kendimiz olmakta karar kıldık.