Yüreğime öğüt

Bir ateşe düşmüşsün, yanma desem de yanarsın,

Bir çiçek ek yüreğine “sevgi” adına,

Gözyaşlarınla onu da yaşatırsın,

Acılar zamanla diner sanma; bunu da birgün anlarsın.

Yıpratma kendini boşuna, gitmişse gelmez yar,

Bilirim yüzün gülse de kalbin ağlar,

Kederler bitmek tükenmek bilmez yokluğunda,

Dost olmuştur artık sana düşman sandığın akşamlar.

Hatıralar bir bir canlanır o karanlıklarda,

Avarece dolaşırsın bomboş sokaklarda,

Senin uyuduğun kollar başkasını sarar,

Ağlamak da kar etmez artık yalnızlığına.

O ela gözler midir seni esir alan,

Yoksa büyülü bakışlar mıdır kalbini yakan,

“Ah” çekip durma hiç boş yere,

Sigaran değil; ömründür buram buram yanan.

Saatler durmuş sanırsın, zaman geçmek bilmez,

O ela gözler can yakar, hayali de avutmaya yetmez,

Hasret bir çığ gibi büyürken yüreğinde,

Ne kadar yalvarsan da taş kalbi seni sevmez.