Yüreğindeki kuşları uçurabilmektir en çok…

Yaşamak; bölünen uykulardan uyandığında, yüreğindeki sevgiyle umutlanabilmektir en çok.

Hayallerinin soğuk rüzgarlara dönüştüğünde bile üşümemeyi öğrenebilmektir.

Hissedebilmektir mesafelerdeki yakınlığı çoğu zaman, ve yakınlıklardaki mesafeleri kabullenmektir yeri gelince …

Sevdanın koynundayken, sevgisizliklere üzülmemektir kimi zaman.

Yitirilmiş zamanlarda kalan dokunuşları hatırlamayla yetinebilmektir.

Varlığınla yenileyeceğini bildiğin halde yokluğunla eksik kalmaya alışmaktır istemesen de.

Yelkovan kuşlarının getireceği baharları sabırla bekleyebilmektir en çok.

Yaşamak dayanmaktır uzayıp giden yolların, yılların yorgunluklarına.

Haykırabilmektir düşüncelerini, tek başına kalacağını bilsende.

Yolculukları yarım bırakıp, bir ayçiçeği tarlasında şarkılar söyleyebilmektir bir kez bile olsa.

Yorgun baharlarında  olsan bile, yağan yağmurlarda ıslanmaktan sevinç duyabilmektir kaygısızca.

Ve artık olgunlaştığını düşündüğün bir anda, tekrar büyüyebilmeye başlayabilmektir toprağa yeni tutunmuş bir bitkiyle.

Bazen çekip gidebilmektir onurluca, gitmeyi istemesen de.

Ama.. Ama …

En çok  yüreğindeki kuşları tekrar uçurabilmektir hiç gitmedikleri kadar uzağa…

Ve teşekkür edebilmektir sımsıcak bir bakışa, seni anlayan yüreğe…

Ve teşekkür edebilmektir; bazen içini ısıtan bir çocuk gülümsemesinde, bazen bir evcil hayvanın dokunuşunda, bazen de hayali bir sevdada, hissettiğin en güzel duygulara…

Ve teşekkür edebilmektir, erguvan mevsiminde bir dost paylaşımında yaşadığın güzelliklere…

 *
Mayıs 2012 / Kurşun