Yürüsem Umutla Yarınlara

    Uçurtmasıyla özgürlüğe gülümseyen,

    Bir çocuk neşesindeyim ben şimdi.

    En yorgun yanımdan sarılsa hayat bana,

    Yılların hasret perdesini kaldırsak,

    Uzansam üşümüş bedenimle kaygısızca,

    Tutsam dünden bugüne örselenmiş umutlarımı,

    Yeniden özlem olup düşsem bir annenin yüreğine…

    Yürüsem umutla yarınlara,

    Gözlerim dirense uykusuzluğa,

    Yüreğim heyecanla çarpsa,

    Koşar adım dalsam,

    Bitip giden yıllara inat,

    Sarılsam kucaklasam hayatı..

    Üstümden göçmen kuşlar geçerken,

    Yine gökyüzünün maviliği süzülse,

    Bulutlara aldırmaksızın...

    O kara bulutlar ki,

    Biliyorum eninde sonunda dağılacak.

    Bir ilkbahar mevsiminin gelişinde,

    Şiirden,

    Şarkıdan,

    Kısa hayatın uzun geçmişinden

    Usul, usul adımlarken geleceği,

    Yorgun kalemim anılarında yazsa,

    Dostlarını nasıl sevdiğini mesela…

    Bak yine uykusuzluktan kapanırken gözlerim,

    Offf bir uyusam diyorken içim,

    Sen yine çat kapı geliversen

    Uyandırsan yüreğimdeki gülleri,

    Ne uyku kalır geriye,

    Ne de kilometrelerce yolların tasası…

    Pembe umutlarıyla dünyayı kucaklayan,

    Bir çocuk telaşındayım şimdi,

    Zaman akıp giderken,

    Kimi acılı, kimi de sevimli yollar misali,

    Ben sadece anılarımı saklıyorum,

    Hasretlerimin en sağlam kalesinde…

    Yorgun Kalemim