Yüzünü güneşe dönen gölgesini arkasına alır

Dünyada sadece 2 güç vardır. Hangisini takip edeceği tamamıyla kişiye kalmıştır. Ya yüzünü güneşe çevirir gölgeni arkanda bırakırsın, ya da sırtını güneşe çevirir önüne düşen gölgeni takip edersin. 

 

İnsanların çoğu yaşamın sadece fani tarafını görerek sürdürürler hayatlarını. Sadece çok azı dünyada gördüğü her şeyin ölümsüz ve sonsuz tarafının olduğunu bilirler. Bunun farkındalığında yaşayanlar aslında gördüğümüz bu hayatın bizim tüm idrakın ötesinde olan gerçek yaşamın sadece bir gölgesi veya yansıması olduğunu bilirler. 

 

Biz karanlık bir dünyada yaşıyoruz ve karanlığımızı özümüzdeki gerçekliğimizle karıştırıyoruz. Güneşle, aydınlıkla, Yaradan ile aramıza girip gölge düşüren tek şey egomuz, nefsimiz. Egomuz bizi tek olan gerçeklikten uzaklaştırıp dünyaya yerleştirilmiş birçok sanal materyallerle oyalıyor. Gerçekte var olmayan bir realitede sınırsız arzuların, maddelerin peşinden gidiyoruz. Kişi birinden diğerine koşturuyor. Çünkü bir şeyi elde etme hazzını doldurduğu anda arzu kayboluyor. Bize geçici bir tatmin veriyor. Tekrar haz elde etmek için başka bir arzunun peşinde koşuyor. Egomuz her daim haz almak için vardır. Fakat yanlış bir realitenin peşinde olduğumuz için elde etmek istediğimiz materyal ne olursa olsun elde ettiğimiz an hazzımızın kaybolacağı kaçınılmazdır. Aslında burada algımızı ve realitemizi değiştirdiğimizde egomuzu bile avantajımıza çevirebilme gücüne sahibiz. Bunun üzerinde çalışmış ve başarmış bir kişi egosunun onu kullanmasına izin vermez ve kendisi onu doğru yönde kullanır. Eşeğini sırtından indirir ve onu kendi sürmeye başlar. Gerçekliğin güneşini varlığının içinde bulur ve yüzünü ona çevirerek bir daha asla gölgesini görmez. 

 

Gölgesi kayboldu mu peki? Hayır, hala ordadır, kaybolmamıştır. Fakat arkasında kalmıştır. Egomuzu yok edemeyiz, bu bizim varlığımızın diğer parçasıdır. Onu sadece doğru yönde kullanabiliriz. Bu bizim elimizdedir. Varlığımızın tamamı Yaradan’a uyumludur ve Ona hizmet eder. Hangi isim altında olursa olsun, ışık yolunda gidenlerin tüm çalışması bundan ibarettir. Güneşle aramızdaki tek engel egomuzdur, güneşi kapatan bir güneş tutulması gibidir. Aradaki bu engeli aşabilmenin ve egomuzu kontrol edebilmenin tek yolu hiç durmadan onun varlığının pratiğini yapmak, her şeyde onu görebilmekten geçer. 

 

Böylece tüm yaşamımız boyunca kendimizi zincirlerimizden özgür kılarak, hiçbir şeyi saklama ihtiyacı hissetmeden, kimseden utanmadan yaşayabiliriz. Gerçekliğin ışığını içimizde yakıp güneşin ışığının dışarıdaki her bir noktayı aydınlatmasına izin verdikçe, bir kuşun gölgesi bile değemez tenimize. 

 

Güneşin tozları üzerimize düştüğünde

Kalkacaktır Perdeler!

Aydınlığın zerresi tene değdiğinde,

Kalkıverir göze düşen perdeler.

Gökyüzüsün sen! Bulutlarında saklı düşünceler. 

Bulutların olmadığı bir gökyüzünde, sadece bilinç ve güneş nüfuz eder.

Bırak, güneş düşürsün tozlarını üzerine, 

Aç perdelerini, bulutsuz bir gökyüzüne!

Ç.M.

 

Kör Güneş'i görmüyorsa Güneş'in suçu ne?

Eğer vakti gelmemişse Bahar'ın suçu ne?

Güneş yine doğar, bahar yine gelir, çiçekler yine açar. 

Kör göremedikleriyle yaşar

Elbet bir gün fark edene kadar. 

 

Doğru zamanda, hayatı değişir onun da.

Güneş açar, Aşk gelir, Bahar gelir dünyasına. 

İşte o an, doğuverir “Gerçek Adam”.

Ç.M.

 

Aşk'ın Işığı

Sen çekilmiş beklerken karanlığına

Ben Aşkın ışığıyla geldim sana

Ya çırıl çıplak kalırsın karşımda

Ya da köşe bucak kaçarsın benden en uzağa

 

Nafile bu saklanmalar ufacık bedenimden taşan Aşka

Süzülür Evrenin en ufak karanlığına

Bırakmaz seni bir kırlangıç kanadına

Ulaşır içindeki saklı çocuğa

Ç.M.

 

Hayat

Önce unuttuklarını mı unutmalıydı bir başlangıç için, yeniden hatırlamak için?

Unuttukları ve hatırladıklarıyla diktiği giysinin hem terzisi hem mankeniydi, oynadığı sahnede

Gitse miydi, kalsa mıydı?

Çıkarsa mıydı gerçekliğin ona giydirilmiş gömleğini üstünden

Dönse miydi sahnesine, onu bekleyen beyaz zambağına

 

Hatırlamak o kadar da zor değildi 

Unutmak gerçeğinin inkârı olamazdı 

Bakarken ona, tam karşısında gerçeğinin saflığı, 

Zambağının Beyazı

 

Hayat böyle değişken, her saniye yeni bir an

Durmaksızın akar sular, köprünün altından

Kulağını verdi, Yaşam nehrinden akan suya

Onu duymaya, anlamaya

 

Uzun bir yolculuğun derin izleriyle çizilmiş yüzünü gördü yansımasında

Kendine bakıyordu, elinde taşıdığı korkularla dolu çantasıyla

Sonra daldı gitti çocukluğuna... 

Bahçedeki limon ağacının verdiği ilk limonu kim yiyecek kavgasına

 

Kulağına fısıldayan rüzgâr sordu; "Bu kimin masalı?"... "İçinde misin, dışında mı?"... "Hangi gece yarısı masalı?" ..."Yanağını ıslatan, kimin öpücüğü?"... "Bu sıcaklık, kimin nefesi?"...

Küçücük bir damla, 

Kararlı ve hızlı, kalbe giden yolda 

İndikçe buhar olur, ondan öte başka bir nefesin sıcağında

 

Bir tempo tuttu,

Yüreğindeki sözcükler, hayat buldu

Ardarda dizildi, destan oldu

"Hayat" adlı, şiir kitabında.

Ç.M.

 

Günaydın 

Islak bir Pazar sabahına

Bakarken penceremin ardında

Yağmur damlaları vurdu bir bir, gönlümün kırık camına

 

Sigaramın dumanı, karışmış oynak bulutlara

Alıp götürdü beni, sensiz diyarlara

Ulaştığım an oldu, Nirvana

 

En güzel anım, hiçliğin tam ortası

Karışıp gitmek boşluğa…

 

Bulutlar mı gözümdeki beyaz perde,

Yoksa gidişine kaldırdığım rakımın bulanık beyazı mı?

Kesintisiz kapımın zili, çınlatırken kulaklarımı

 

Üşüyorum, artık vurma yağmur üstüme, gönlüme

Ah, tarihimin en cesur kahramanı

Süpür bakalım, bıraktığın enkazın tozlarını

 

En güzel anım, yıkımdan hemen sonrası

Uyanmak yeniden, arsızca doğan Güneş'e…

Ç.M.

 

Gönül Sahnesi

Işığını söndüremediğim bu gönül sahnesi,

Yaşatır asırlardır "Sen"i.

Açsın artık, yeni bir hayata perdelerini

Yoksa vakit hala, "Biz"i yaşama vakti değil mi?

 

Bil ki sevgili,

"Sen"li veya "Biz"li

Maksat yaşamaksa sevgiyi,

Benim gönlüm, alır ikimizi

Ç.M.

 

Güneşim

Her sabah ufuktan 

Şen doğan güneş

Bugün neden böyle

Donuk bakarsın

 

Yâd ellerde kalmış

Eşsiz bir gencim

Bana mı yoksa sen

Dargın durursun

 

Açıl güneş açıl

Dağlar şen olsun

Gözden ırak düştük

Gönül bir olsun

 

Sen açıl ki bahtım

Şen aydın olsun

Her sabah kalktıkça

Gün aydın olsun

Ç.M.

 

Yağmur Kadın

Yağmuruyla gelen kadın, sabahıma

Açar gözlerimi, yeni bir dünyaya

Camıma vurarak, her bir damlasıyla

 

Gel şöyle, fısılda kulağıma

Anlat bana, uzun yolculuğunu

Beni nasıl bulduğunu

 

Açtım penceremi, buyur içeri

Dokun yüzüme, dol ciğerime

Gülümseyelim birlikte, doğacak Güneş'e

Ç.M.

Çağla Meydan