Zaman tüneli

Zaman tünelinde tüm hızımızla zamana karşı ilerleriz ve onunla yarışırız, onu gerilerde bırakmak uğruna… Her ne kadar gerilerde bıraksak da zamanı ve yendiğimizi düşünsek de, asıl o zaman yenilgimiz başladı demektir. Çünkü biz zamanla yarışırken; sevdiklerimizi, dostlarımızı ve bütün anılarımızı gerilerde ve çok eskilerde bıraktığımızı anlarız.

Ve hatamızı anladığımız o an ne sevgili bulabiliriz sevgimize, ne dost bulabiliriz yalnızlığımıza. Onları kendi isteğimizle ittik bir kenara ve acısını da kendimiz çekeceğiz elbet. Ama artık çok geç eskiyi yaşayabilmek. Her şey boş ve nafile çığlıklar sarar benliğimizi… Ve keşke’lerin bitmez tükenmez girdaplarında döner beynimiz, duygularımız ve hislerimiz…

Her şeye rağmen bütün o değerli güzellikleri bıraksak ta geride zamanla yarışımız bitmiştir sonunda…

Son umut ışığı beliriyor tünelin sonunda. Bu değerli varlıklarla belki orada buluşabiliriz. Ve ışık öyle sarar ve ısıtır ki benliğimizi hiçbir şey düşünmek istemeyiz. Sadece ve sadece o anı yaşamayı ve sürdürmeyi isteriz.

Bu parlak ışıktan sonra da hayattaki tiyatro perdesi kapanır. -Ama son kapanış değildir bu!- Bir daha ki perdenin açılması umuduyla…

Yaşadığımız anın, insanların ve yerin değerini bilmeliyiz. Belki de bu perde hiçbir zaman açılmayabilir…