Zaman ve hayat...

Zaman akıp gidiyor peki hayatımız nasıl geçiyor? Elimizden kum tanelerinin döküldüğü gibi tüm yaşananlar bir de bakmışız ki toprağa karışmış gitmiş. Sayısız anılarımız bizden çok uzaklaşmış, belki de bizim mi değil mi o anılar düşünmemize bile neden olmuş olabilir.

Geçen zamana karşı peki biz ne yapıyoruz? Sorunlarla başedebilmek adına geçirilen dakikalar aslında bir daha geri gelmeyecek, bunu aklımıza hiç getiriyor muyuz? Saplantı halinde bazı duygularımızın esiri oluyoruz da elimize ne geçiyor? Zerre kadar olmayan faydası olmayan o içimizi sıkan duyguları hatırlayıp hatırlayıp başkasına değil, biz kendimize zarar vermiyor muyuz?

Bu aralar sık sık nedir yaşamdan beklentim diye soruyorum kendi kendime. Elimdekilerin değerini bilemezsen onlara sıkı sıkıya bağlı kalamazsam ne geçecek elime? Boş bir kuyuya taş atmanın bana faydası var mı? Bırakmam lazım o beni yiyip bitiren olumsuz düşünceleri. Önce ben, herşeyden önce ben demeliyim. Benim mutluluğum, etrafıma yansımalı ki o mutluluk çemberinde ben yine mutlu olayım. Çok mu bencil düşünüyorum?

Hayat dedikleri o acımasız döngüye girmek istemiyorum. Ben olmak istiyorum. Elimde kalanlarla mutlu olmak istiyorum. Geçmiş, geçmişte kaldı demek ve yarını düşünmeden sadece mutluluğu yaşamak istiyorum. Herşey matematiksel formül mü yaşamda acaba? Ben kendi formülümü bulmak için mi uğraşıyorum?

Zaman akıp gidiyor şu an şu dakika artık bizim değil. Elimde kalan birkaç kum tanesini sıkı sıkı tutmalıyım ve onlara verdiğim değeri göstermeliyim ki ben de mutlu olayım...