Zaman

Aydınlık tertemiz günler, serin  hafif esintili bir Eylül. 

Islak toprak kokulu sabahlar, yoğun ve duygulu akşamlar.

Sokağı dönerken arabanın önüne ansızın fırlayan küçük bir kedi, az tanıdığında  sımsıcak gülümseyen, tanıdıkça daha çok sevilen  karakterler.

Yere dökülen ekmek kırıntılarıyla beslenerek doyan serçeler.  

Hala liseli gençler gibi ergen tavırlarından kurtulamayan yetişkinler .

Birçok doğruya sevinmeyip  sadece  bir saçmalığa kahkahalar atan  yitik zavallı gençlik.

Bir kelime üç karmaşık  cümleyi sorgulayan yürekler.

Ağırlaşan anlamsızlaşan günler , anlamsız sürüklenişler.

Davranışları sözlerinden apayrı olan  tozu alınmamış insanlar.

Küçücük bir taşı kımıldatıp bin huzur kovanlar.

Parayı saadete eşleyip güce taparken ayakları yerde başı gökde dolaşanlar.

Ayaklar altında ezilen papatyalar , zor  yıllar, bitmek bilmeyen  yollar.

Hızla su gibi geçip giden, bugüne kadar olan biten herşey önemsiz ve yersiz , herşey bir tarafa ama zaman?

Hayat denen pınar kurumaya  yüz tutup, buz gibi kara günler  kendini gösterdiğinde geriye dönüşü asla mümkün olmayacak olan. En değerli hazinemiz   " Zaman "  kime  ve ne için harcadığımız çok mühim olan....