Zaten nafile

Bu gece seni yakalamaya çalıştım ama nafile
Elimi uzattım ve yakalayamadım seni
Sonra öğrendim ki hayal tutulmazmış
Bilirdim ama belki dedim, denedim!

Bu gece seni düşünmeye çalıştım ama nafile
Yüzünü anımsayamadım, çünkü unutmuşum
Şunu anımsadım; derler ya “gözden uzak”
Ve deyiş şöyle devam eder: “Gönülden ırak”

Bu gece seni koklamak istedim ama nafile
Beynim kalbime şöyle dedi:
“O kokudan kalmadı, zorlama duyunu”
Kalbim istedi aklım ise havayı kokladı…

Bu gece yanımda olmanı istedim ama nafile
Uçmuşsun kuş misali uzaklara
“Nereye doğru gitti?” dedim yanıt alamadım
Yön bulma duyum da ihanet etti bulamadım!

Bu gece bana dönmeni bekledim ama nafile
Zordur gidiş, karar boşa alınmaz
Bazen dönmeye kalkan olur, fakat gidişten iz kalır
Dönülen de düşünür, değer mi yine el uzatmaya?

Bu gece aslında seni beklemedim, çünkü dönüş yok
Peki, nedir bu hezeyanlar, nedir bu içimdeki kavga?
Anladım ki kalbimle usumun kavgasıdır bu,
Sonu; zaten nafile…

Bojidar Çipof
20 Nisan 2010 02.30 Yeşilköy

http://www.antoloji.com/zaten-nafile-siiri/