Zerre kadar bize bir şey öğretenlerin hepsine selam...

Dokuz yaşındaydım. Okula gitmiyodum ama, okumayı, yazmayı, toplama, çıkarma, çarpma, bölme gib basit matematik işlemlerini yapmayı biliyordum. Babam öğretmişti. Demek ki ilk öğretmenim oydu. Rahmetle anıyorum.

Okula gitmem gündeme geldiğinde, babam beni doğrudan üçüncü sınıfa kaydettirmek istedi. Bir ve ikinci sınıf bilgilerine sahip olduğumu ve sınavla doğrudan üçe başlamam gerektiğini savunuyordu.

Mevzuat uygun mu değil mi bilmiyorum ama, başvurduğumuz okullar buna pek yanaşmadı. Haydar öğretmen babama, getir ben kaydederim, demiş. Evimize çok uzak bir okula gitmek zorunda kaldım, ama yaşıtlarımla birlikte üçüncü sınıfta okuma imkânına kavuştum. Onu da rahmetle anıyorum.

Dördüncü sınıfa geçince kaydımı merkeze aldırdım. Birbuçuk yıl Kâmil Akyol öğretmenim oldu.

Kooperatif kolu başkanıydım. Son zamanlarda sanki satışlarda bir düşme, daha doğrusu toplanan paralarda bir azalma oluyordu. Hırsızlık kokusu almıştım ama, emin değildim.

Bir cumartesi günü (o zamanlar cumartesileri de okul vardı) bir kilo kağıtlı şeker, birkaç kalem, silgi filan sattım. Ders bittiğinde hesabı öğretmenime verirken gördüm ki, şekerin parası bile yok ortada.. Öğretmenime durumu anlattım ve şüphelerimiz iyice kesinleşti.

Pazartesi derse girdiğimizde öğretmen, çocuklar, hepiniz defteri kalemi bırakın, ellerinizi sıraların üstüne koyun ve sadece bana bakın dedi.

Ne olduğunu anlamamıştık, ama hepimiz denileni yaptık. Beş dakika kadar öyle kaldıktan sonra tamam çocuklar deyip öğretmen bizi rahat bıraktı.

Ertesi gün bir arkadaşımız derse gelmedi. Biz öğrenciler olarak tabii ki kendisinden şüphelendik. Öğretmenimiz annesine haber göndererek çocuğu getirtti ve beni görevden alarak çocuğu kooperatif kolu başkanı yaptı.

Çok üzülmüştüm ve olanlara bir anlam verememiştim. Yıllar sonra öğretmenimin ne kadar anlamlı ve eğitici bir tavır sergilediğini anladım. Bu bana ders oldu. Kendisini saygıyla (öldüyse rahmetle) anıyorum.

Ortaokul, lise ve Üniversitede çok sayıda hocalarımız oldu. Nedense öğretmen deyince hep ilkokul öğretmenlerimizi hatırlarız. Gerçi bizi hayata ilk hazırlayan, ilk bilgileri veren onlardır ama, öğrenmenin yaşı olmadığına göre hayatımızın her safhasında bir şeyler öğreniriz. Ayrıca bize bir şey öğretenlerin ille de öğretmenlik görevi yapması da gerekmiyor. Hepsine minnet borçluyuz.

Ortaokul son sınıfta sınavlara giriyoruz. O zamanlar karne notuyla değil, bitirme sınavlarına girilerek mezun olunuyor.

Yabancı dilden sözlü sınavımız var. Öğle tatili oldu, numaram gerilerde olduğu için bana sıra henüz gelmedi. Yemekten sonra çok sevdiğim bir arkadaşımla sınavın yapıldığı sınıfa geldik. Öğretmenler henüz gelmemişlerdi. Notlar da masanın üzerinde duruyordu.

Öğrencilik bu, böyle fırsat kaçar mı, hemen listeye bakıp kimin geçip kimin kaldığına bir göz attık. Aklımızda kalabildiği kadar bazı arkadaşların notlarını da öğrenmeye çalışıyorduk ki, notları unuttuğunu farkeden öğretmenimiz geri gelmişti.. Yakalandık...

Kıpkırmızı kızardık ve nasıl bir ceza alacağımız konusunda kafamızda ayrı ayrı senaryolar yazmaya başladık. Hocamız sessizce notları aldı, çantasına koydu, kapattı ve bize dönüp sadece şunları söyledi: "Lütfen arkadaşlarınıza söylemeyin, olur mu?"

Hayatım boyunca unutamayacağım bir anıdır. Tabii ki kimseye notunu söylemedim.

Bence insanî bir davranış, samimi bir söz, dayaktan, baskıdan çok daha etkilidir. Elbette anlayanlar için.

Selahattin Kaya hocamı da buradan saygıyla anıyorum.

Biz, "bana bir harf öğretenin kölesi olurum" diyen bir neslin evladıyız. Bilgi çağında bu bilincin zihinlerimizde daha iyi yer etmesi gerekiyor ki, çağdaş medeniyetler seviyesine yükselebilelim ve dünyada hakettiğimiz yeri alalım.

Zerre kadar da olsa bize bir şey öğreten bütün öğretmenlerimizi sevgiyle, saygıyla, minnetle anıyorum, şükranlarımı sunuyorum.