Zor/bela karşısında iki davranış var: Kabul edip teslim olmak reddedip mücadele etmek; hangisi doğru

Valla ben hangisinin doğru olduğundan emin değilim; konuşacağız…

Kafadan “reddedip mücadele edelim” diyorsunuz ama artık bunun da doğruluğu tartışılır.

Çünkü görüyorsunuz, reddedip mücadele ediyoruz ve sonuç ortada.

Köleliği kabul etmesek bile zaten zorla köle yapıyorlar; yani bir şey değişmiyor. Bazılarımızın mücadele edip öldüğü yanına kalıyor.

Teslim olsak belki yine aynı olacak; hiç değilse boşuna ölmeyeceğiz, mücadele edenlerin hepsi mezarda, kuru heykellere de kimse onur madalyası vermiyor.

Yani diyorum ki ta en başında biz akıllı insanlar direnmek yerine teslimiyet politikası izleseydik, güçlülere teslim olsaydık (ne değişti şimdi yine teslimiz) Vatan kurtaran Şabanların hepsi mezarda.

Kafamızda bir soru var ama bizi ne yaparlardı?

Hizmetimizden memnun kalırlarsa kullanırlardı… Köleler kahramanlar kadar ölmedi. Ölmek en büyük zulüm görmektir. Onur denen şeytanla kandırıldık!

Dünyanın kanunu: Zayıflar her çağda köledir. Efendilerimiz hizmetimizden memnun kalırlarsa bizi de memnun ederlerdi. İsyan edeceğimize onların gönlünü almalıydık.

Dünyada hiç savaş olmazdı (istediğini verdikten sonra niye savaş olsun ki) Direndiğimiz için öldük!

Güçlülere gücümüz yetmiyorsa niye direniyoruz ki emirlerine girelim. Uğur Mumcu teslim olsa yaşıyordu; öldü de noldu? Dünya mı düzeldi? Her şey bıraktığı yerde. Niyazi oldu!

Türk filminde köylü kızı ya ölecek ya da ağanın olacak. Ağanın ol nolur ki. Bize yanlış öğrettiler. Fazilet o kadar güzel bir şey değil. Bilmiyorum yani ağanın sıcak koynunu bırak soğuk mezarda yat!

Belki de doğru sandığımız yanlış düşüncelerin kölesiyiz.