Zor Dostum Zor…

Bizim sokağın köşesinde eğlence var. Mahallemizin delikanlılarından Ahmet bu gece askere yolcu ediliyor.

Gündüzden tatlı, bir o kadarda buruk telaş var. Kimi evlerinden sandalye taşıdı, kimi süslemeye yardın etti. Elektrikçi Cemal dükkanından aydınlatma gereçlerini getirdi. Delikanlılar yardım etti. Roman komşularımız orkestrayı kurdu. Sazların akordu yapılırken daha hava kararmamıştı bile.

Mahallemizdeki gençlerin hepsi bizim çocuğumuz. Hangisi askere giderse gitsin yaz- kış en güzel eylencesini yaparız. Oyun havası başlayınca, adetten ilk Ahmet ortaya çıktı. Birde yeni evlendiği eşi. İkisinin de yüzleri biraz tedirgin, biraz hüzünlü ama çokça mutlu.

Bizim buralarda askerliğini yapmayan delikanlıyı erkek saymazlar. Erkek dediğin hem vatan görevini yapacak, hemde akıllanacak, ağır oturaklı olacak. Ahmetin celbi çıktı diye verdiler kızı. Askerliğini yapmayana kız vermezler.

Bir süre sonra herkes ortada. Tabir yerinde ise vur patlasın çal oynasın. Herkes mutlu. Haklıyız da. Askerlik görevini yapmaktan daha fazla ne ile mutlu olunur ki? Ahmet (Allah korusun) belki de dönemiyecek, bir çok şehidimiz gibi. Ama olsun. Dönmezse de vatan sağ olsun. Oooof off!!!!

Zor dostum zor….

Bizim bu duygularımızı bazıları anlamaz. Tatlı kuzusu askere gitmesin diye çürük raporu peşinden koşanlar, kaçmak için denemedik yol bırakmayanlar anlamaz bizi. Bu cennet vatanı sevmeyenler de anlamaz.

Anlamasınlar… Yine de canları sağ olsun.

Perşembe, Temmuz 09, 2009