" Hayat mücadele etmektir "

Biraz yağmur, biraz karanlık, biraz kırıklık... İnsanın kendini kötü hissetmesine yetiyor. Hatta yerlere düşmesine, hayattan nefret etmesine, yapılacak tüm işlerden bir anda vaz geçmesine.

Aynen öyle bir gündeyim. Trafik gözümde büyüdükçe büyüyor. "Yapılacak işler listesinde" çek atılmış hiçbir kalem yok. Bütün lüzumsuz işlerle saatlerim geçmiş. Trafik kıdım ilerlemiyor; arabanın içinde kalakalmışım, bekliyorum.

"Artık savaşacak gücüm yok" diye düşünüyorum. Ne eve giren hırsızlarla, ne telefon kapkaçlarıyla, ne bitmeyen yol inşaatlarıyla. Üstelik bu şehirde bir yere varılamazken... Üstelik her adımda kavga etmeye hazır ağzı tükürüklü adamlar beklerken...

Gücüm yok. İletişim kurmaktan aciz yöneticilerle uğraşamam artık, onların cehaletiyle de savaşamam. Kötücül kıskançlıklara karşılık veremem.

Öyle oturuyorum. Kontak açık. Radyoda bayat bir şarkı çalıyor, "istasyonu değiştirsem" diyorum, ama mecalim yok.

Yol kenarlarına bakıyorum; türlü çöpler, teneke kutular, boş sigara paketleri, pet şişelere doldurulmuş sarı sıvılar. "Aa, basbayağı çiş!"

Sağ şeritteki kamyonu fark ediyorum. Derli toplu, küçük ölçekli kırmızı bir kamyon. Bir metre kadar gerisinde kalıyorum. "Adet olduğu üzre filozofça sözler yazılı mıdır" diye bakıyorum. Hani, "babam aldı, oh olsun", "nazar etme ne olur" türevi bir küçük eğlencelik aramaktayım. Tek bir söz gözüme ilişiyor. Bir cümle: "Hayat mücadele etmektir!"

Önce tepkisiz kalıyorum. Birkaç dakika sonra başımı iki yana sallıyorum, hem de kendi kendime. Adamı merak ediyorum, kim bu adam? Sonra kendi kendime gülümsemeye, hatta gülmeye başlıyorum. New York'da sokaklardakiler gibi. Hala arkasındayım, yazı hala önümde. "Hayat mücadele etmektir..." Çıldıracağım, kim bu adam?

İlk çatalda sağa saptı ve kırmızı kamyonu kaybettim. Birazdan trafik açılır gibi oldu. Ajandamı çıkartıp günümü gözden geçirdim. Sanki daha iyi, daha güçlü, daha sağlıklı, daha mutluydum. Sanki mücadeleye hazırdım artık...