" Yağmura!.. Yağmura!.. Yağmura!.."

Ne zaman İstanbul’un herhangi bir yerinde yere yağmur damlası değse... En olmadık, en umulmadık yerlereden fırlayıverirler ortalıklara: “ Yağmura!.. Yağmura!.. Yağmura!.. “

Sanki gökyüzüyle ilahi anlaşmaları var! Daha tek bir damla yetişemeden yeryüzüne... ilk kardeşlerini gönderemeden henüz bulutlar... Sokakları avaz avaz çığlıkları esir alır: “ Yağmura!.. Yağmura!.. Yağmura!..

Onlar, herkesin bildiği, en tanıdık cinsinden şemsiye satıcılarıdır. Onlardan Satın aldığınız şemsiyeyi, zinhar ikinci kez kullanamazsınız. Sattıkları: Tek seferlik, “kullan at“ türü şeylerdendir. Üzeri naylon kaplı, incecik en adi telli şeffaf şemsiyeler... İlk rüzgarla tersyüz oluveren...

Kimi zaman 5, kimi zaman 10 liradır tanesi... Satıcının insafıyla müşterinin mecburiyeti arasında gidip gelen...

Kara kuru, kavruk tenli, genelde kısa boylu, Türkçe’yi Güneydoğu ağzıyla konuşan, bozuk şiveli Kürt çocuklarıdır onlar. Hırslı, yırtıcı, iş bitririci ve garip bir biçimde kaderci... Sattığını şansı, satamadığını beceriksizliği, kederi belleyen...

Her şehirlinin korkulu rüyası, kabusu olan yağmura yakalanmak, onların en kutlu bayramıdır. Ne bedenlerini sırılsıklam eden yağışa aldırırır ne üşüteceklerini, yatağa düşeceklerini akıllarına getirip hesap ederler...

Dillerinden tek bir nakarat dökülür aralıksız: “ Yağmura!.. Yağmura!.. Yağmura!.. “ Arada bir de şenlikli çığlıkları işitilir: “ Allah Bereket versin! Allah Bereket versin!.. “